Sargeist - Sargeist

Tears wet the coffin dust

Mourning stains the wooden lid

Through the sadness and depression

I awake in the stone cold grave

Weird glow in the vault around me

A sense of freezing atmosphere

A coffin spirit of past remembrance

Howling at the moon in my memories

All around the cobwebs are silent

Even spiders have died so long ago

Void of life in hear is so definite

I exist but not to live again

In my death the omens were profound

Tongues that uttered curse and doom

Born under the Master’s spell

Hungry for the warmth that I would spit on

Tears wet the coffin dust

Mourning stains the wooden lid

Through the sadness and depression

I awake in the stone cold grave

There is no life, no humanity

Nothing to keep me from suffering

Nothing to feed my burning soul with

Nothing to spill my hate upon

Tranen bevochtigen het stof van de doodskist

Rouw maakt vlekken op het houten deksel

Door het verdriet en de depressie

Ik word wakker in het steenkoude graf

Vreemde gloed in de kluis om me heen

Een gevoel van ijskoude sfeer

Een kistgeest van herinnering uit het verleden

Huilend naar de maan in mijn herinneringen

Overal zijn de spinnenwebben stil

Zelfs spinnen zijn al zo lang geleden dood

Leegte van leven in horen is zo definitief

Ik besta maar niet om weer te leven

In mijn dood waren de voortekenen diepgaand

Tongen die vloek en onheil uitspraken

Geboren in de ban van de Meester

Hongerig naar de warmte waarop ik zou spugen

Tranen bevochtigen het stof van de doodskist

Rouw maakt vlekken op het houten deksel

Door het verdriet en de depressie

Ik word wakker in het steenkoude graf

Er is geen leven, geen mensheid

Niets om me te behoeden voor lijden

Niets om mijn brandende ziel mee te voeden

Niets om mijn haat op te morsen