Espiral - Santa Sabina

Hablas del bosque claro de tu dulzura

Cantas el río profundo de tu bondad

Vienes gritando risa desde el mar

Vienes cargando llanto, soledad

No será el mundo nunca tu lugar

Es la locura tu propia verdad

Gastas la angustia absurda de la razón

Hueles los centros claros de la vida

Juegas a verte niño de cara al sol

Juegas a oír el eco en tu soledad

¿Qué vendrá?

¿Dónde estas?

No serás nunca parte de los demás

Es la locura, tu amante, tu verdad

Tu latido se aleja lento hasta detener

Una mirada que vuelve a su nido

Dejas la vida con gesto de despertar

Suave y tranquilo tu muerte soñar

¿Qué vendrá?

¿Volverás?

No será nunca el mundo tu lugar

Es la locura tu amante

Je spreekt over het heldere bos van je zoetheid

Je zingt de diepe rivier van je goedheid

Je komt gillend van het lachen uit de zee

Je komt met tranen, eenzaamheid

De wereld zal nooit jouw plaats zijn

Is waanzin je eigen waarheid

Je besteedt de absurde angst van de rede

Je ruikt de heldere centra van het leven

Je speelt om jezelf kind naar de zon te zien kijken

Je speelt om de echo in je eenzaamheid te horen

Wat zal er komen?

Waar ben jij?

Je zult nooit deel uitmaken van de anderen

Het is waanzin, je minnaar, je waarheid

Je hartslag vertraagt ​​tot stilstand

Een look die terugkeert naar zijn nest

Je verlaat het leven met het gebaar van wakker worden

Zacht en stil je doodsdroom

Wat zal er komen?

Je zal terug komen?

De wereld zal nooit jouw plaats zijn

Het is waanzin, je minnaar