Кую - Сандали

Паника, утро.

Вбегаю в трамвай.

И слышу голос: «денег давай».

Вижу лицо, лицу все надоело.

Лицо ожидает кого-то не смело

Из нас каждый ждет, чтоб сменили картину,

Но боги не могут делать рутину.

Значит логично предполагать,

Что каждый сам должен картину менять.

А я все кую, кую, кую-кукую,

Счастье себе и другим успеваю,

А зачем не знаю.

На светофоре, пешеходном переходе,

Кореша встретил, а он не доволен

ни новой машиной, ни новой подругой,

ни тем, что было, ни тем, что еще будет.

Сядь, отдохни, кислороду вдохни.

Машину продай, подругу прогони,

Коли не можешь жить с этим в мире,

Хрена ль ты, парень, вязнешь в рутине?!

А я все кую, кую, кую-кукую,

Счастье себе и другим успеваю,

А зачем не знаю.

Paniek ochtend.

Ik loop de tram in.

En ik hoor een stem: "Geef me geld."

Ik zie een gezicht, het gezicht is moe van alles.

Het gezicht wacht op iemand die niet brutaal is

Ieder van ons wacht tot de foto wordt veranderd,

Maar de goden kunnen geen routine doen.

Het is dus logisch om aan te nemen dat

Dat iedereen het plaatje moet veranderen.

En ik blijf schoppen, schoppen, schoppen, schoppen,

Ik slaag voor mezelf en anderen,

En waarom weet ik niet.

Bij een verkeerslicht, een zebrapad,

Ik heb een Koresh ontmoet, maar hij is niet gelukkig

noch een nieuwe auto, noch een nieuwe vriendin,

noch door wat was, noch door wat zal zijn.

Ga zitten, ontspan, adem zuurstof in.

Verkoop de auto, rijd je vriendin weg,

Als je er in de wereld niet mee kunt leven,

Wat ben je in godsnaam aan het doen, jongen, zit je vast in een routine?!

En ik blijf schoppen, schoppen, schoppen, schoppen,

Ik slaag voor mezelf en anderen,

En waarom weet ik niet.