Призрак - Sagath

Ни живой и ни мёртвый

Невидимый для всех, будто стёртый

У них слёзы на глазах, им не объяснить

Что с ними меня нет, но я продолжаю жить

Уже не знаю, что потом будет там, в мире ином

Кто-то в рай, а кто-то в ад, а я остался за бортом

Прошло больше сорока, я до сих пор не в облаках

То, что было, дорогая, не успел сказать пока

Не хочу смотреть на её слёзы

Я ангелом хранителем для неё бы стал

Раз сошлись так звёзды,

А пока я в плену зеркал

Я призраком брожу, не бросаю тень

Я себя там нахожу в отражении день за днём

С обратной стороны зеркала стучу

Никто не слышит — я в объятьях тьмы

Я призраком брожу, не бросаю тень

Я себя там нахожу в отражении день за днём

Видимый существами, только не людьми

Я застрявший между мирами

Она убивалась горем

Слёз выплакала море

Никакой подать ей знак я никак не мог

Что я здесь, что я рядом, но занемог

Пленник зазеркалья, боже, что за наваждение

Она видит не меня, а только своё отражение

И ща это по соседству обитатели забвения:

Уродливые существа, сущности, приведения

Время шло, боль притуплялась, за неё молился

И вот однажды у неё кто-то появился

Она своё отстрадала и нужно дальше жить

Только мне больно это видеть

Как мне зеркало разбить?

Я призраком брожу, не бросаю тень

Я себя там нахожу в отражении день за днём

С обратной стороны зеркала стучу

Никто не слышит — я в объятиях тьмы

Я призраком брожу, не бросаю тень

Я себя там нахожу в отражении день за днём

Видимый существами, только не людьми

Я застрявший между мирами

Noch levend noch dood

Onzichtbaar voor iedereen, alsof uitgewist

Ze hebben tranen in hun ogen, ze kunnen het niet uitleggen

Dat ik niet bij hen ben, maar ik blijf leven

Ik weet niet wat er later zal gebeuren daar, in een andere wereld

Iemand naar de hemel, en iemand naar de hel, en ik werd overboord gelaten

Het is al meer dan veertig, ik ben nog steeds niet in de wolken

Wat er is gebeurd, schat, had nog geen tijd om te zeggen

Ik wil niet naar haar tranen kijken

Ik zou een beschermengel voor haar worden

Sinds de sterren zijn uitgelijnd,

Ondertussen ben ik een spiegelgevangene

Ik dwaal rond als een geest, ik werp geen schaduw

Ik merk dat ik daar elke dag weerspiegeld word

Van de achterkant van de spiegel klop ik

Niemand hoort - ik ben in de armen van de duisternis

Ik dwaal rond als een geest, ik werp geen schaduw

Ik merk dat ik daar elke dag weerspiegeld word

Zichtbaar door wezens, maar niet door mensen

Ik zit vast tussen werelden

Ze was er kapot van

De zee huilde tranen

Ik kon haar geen teken geven

Dat ik hier ben, dat ik dichtbij ben, maar ziek werd

Een gevangene van de spiegel, God, wat een obsessie

Ze ziet mij niet, maar alleen haar eigen spiegelbeeld

En dit zijn de bewoners van de vergetelheid hiernaast:

Lelijke wezens, entiteiten, geesten

De tijd verstreek, de pijn doofde, ik bad voor haar

En toen verscheen er op een dag iemand

Ze heeft haar eigen leed geleden en jij moet blijven leven

Het doet me gewoon pijn om te zien

Hoe kan ik de spiegel breken?

Ik dwaal rond als een geest, ik werp geen schaduw

Ik merk dat ik daar elke dag weerspiegeld word

Van de achterkant van de spiegel klop ik

Niemand hoort - ik ben in de armen van de duisternis

Ik dwaal rond als een geest, ik werp geen schaduw

Ik merk dat ik daar elke dag weerspiegeld word

Zichtbaar door wezens, maar niet door mensen

Ik zit vast tussen werelden