Strangers - Ron Pope

I said goodbye to Los Angeles then I boarded the plane

Searching for a version of myself before the pain

And the players in my story, they still look much the same

But the boys I used to laugh with, I am watching as they change

We grow up, we grow old, we move on and we grow cold

We’re afraid, so we stay, feeling things we just can’t say

It is hard enough when you are standing out there all alone

And the ones you love are changing into strangers

The ritual we play at is so simple and so pure

With a hint of desperation in my voice, cause I’m unsure

Aching for a simpler time but needing so much more

Remembering those nights that seemed so endless long before

We grow up, we grow old, we move on and we grow cold

We’re afraid, so we stay, feeling things we just can’t say

It is hard enough when you are standing out there all alone

And the ones you love are changing into strangers

All my failures at redemption overshadowed by success

I do not think I have earned and so I’m fraying at the edges

And my seams have come undone

So I wonder when enough is enough

Think about that dancer, in her rapture in the dark

And my longing for her answer, for some beauty, or a spark

And that never ending hunger as she laid there in my arms

Moving forwards, looking backwards, still unsure of what we are

We grow up, we grow old, we move on and we grow cold

We’re afraid, so we stay, feeling things we just can’t say

It is hard enough when you are standing out there all alone

And the ones you love are changing into strangers

And the ones you love are changing into strangers

Ik nam afscheid van Los Angeles en stapte toen in het vliegtuig

Op zoek naar een versie van mezelf voor de pijn

En de spelers in mijn verhaal, ze zien er nog steeds ongeveer hetzelfde uit

Maar de jongens met wie ik lachte, kijk ik hoe ze veranderen

We groeien op, we worden oud, we gaan verder en we worden koud

We zijn bang, dus we blijven en voelen dingen die we gewoon niet kunnen zeggen

Het is al moeilijk genoeg als je daar helemaal alleen staat

En degenen van wie je houdt veranderen in vreemden

Het ritueel waarmee we spelen is zo eenvoudig en zo puur

Met een vleugje wanhoop in mijn stem, want ik weet het niet zeker

Pijnlijk voor een eenvoudigere tijd, maar zo veel meer nodig

Herinnerend aan die nachten die lang geleden zo eindeloos leken

We groeien op, we worden oud, we gaan verder en we worden koud

We zijn bang, dus we blijven en voelen dingen die we gewoon niet kunnen zeggen

Het is al moeilijk genoeg als je daar helemaal alleen staat

En degenen van wie je houdt veranderen in vreemden

Al mijn mislukkingen bij de verlossing overschaduwd door succes

Ik denk niet dat ik het heb verdiend en daarom rafel ik aan de randen

En mijn naden zijn losgekomen

Dus ik vraag me af wanneer genoeg genoeg is

Denk aan die danseres, in haar vervoering in het donker

En mijn verlangen naar haar antwoord, naar wat schoonheid of een vonk

En die nooit eindigende honger toen ze daar in mijn armen lag

Vooruit gaan, achteruit kijken, nog steeds niet zeker van wat we zijn

We groeien op, we worden oud, we gaan verder en we worden koud

We zijn bang, dus we blijven en voelen dingen die we gewoon niet kunnen zeggen

Het is al moeilijk genoeg als je daar helemaal alleen staat

En degenen van wie je houdt veranderen in vreemden

En degenen van wie je houdt veranderen in vreemden