Lignes de front - Robert Nelson, Caro Dupont

J’ai les bottes de mes erreurs din pieds, ça me va comme un gant

J’ai les poches pleines de mes poings fermés, j’prends jamais l’temps d’les

desserrer

J’ai un caillou dans mon ambition les mains gelées, mais pas frette aux yeux

Ma rétine c’est une vitre blindée, vitre teintée vas-y r’garde dedans

T’es vite feinté si tu m’parles dans l’blanc

J’ai du stress dans l’sang, j’récolte mes faiblesses dans l’champ

Y a un ruisseau d’instants qu’on appelle le temps

Qui m’coule entre les veines pis qu’j’essaie de prendre

J’ai les cernes plein de cendres

J’veux arrêter le fleuve, j’ai du gel plein l’crâne

Y a une araignée une veuve, qui m’tisse dans l'âme, ma tite toile d'épreuves

J’marche en équilibre, sué lignes, celles j’me suis creusées dans l’front

J’pars à chasse dans l’vide, pour tuer l’guide, celui qui m’a traîné dans l’fond

J’ai d’la glace dans l’bide, qui m’gruge les tripes, un igloo à la place du

poumon

Y a une page dans le livre pour des nouvelles lignes, j’vas tu l’réécrire mon

conte

J’creuse mes soucis quand, j’fronce les sourcils j’sens

Qu’mon front s’adoucit quand, quand j’tourne en soufi j’danse

Le coeur me nourrit tant, la peur me pourrit d’dans

J’traque mon oubli j’flanche, j’trouve juste ma survie j’pense

J’bouge les montagnes à la mitaine quand j’cours

C’est rouge dans l’four, y a mon passé qui m’accompagne

Dans la migraine j’t’en-dssour, de ma peau de tambour qui tire trop fort

Qui m’empêche de partir pis fuir mon corps

Pour les dire mes torts à mon étoile du Nord

C’t’encore calme dans l’port

La tempête s’prépare, faut qu’mon navire parte

J’prends mes rames sul tard, pis mon saphir craque

Plonge en respirant c’est jamais facile

Y a de la glace dans ma tête pis mes idées patinent

J'étais parti j’prenais même pu soin d’la famille

J’en ai mangé des mirages au sein d’ma famine

À la tienne, à la mienne, à la peine, à l’abîme

Y a ton parcours, y a l’mien, y a l’chemin, y a la cime

Y a la mort, y a les souvenirs, les regrets pis l’oubli

Les départs, les sourires, les objets qui pourrissent

Rappellent le passé, tapissent mon chantier

Le pain sur ma planche il vient pas du boulanger

Souffrance est danger, c’t’un enseignement aussi

Y a personne, y a tout le monde, y a juste moi chu maudit

En même temps chu béni, pas l’droit de me plaindre

Mais les glaciers partent pas quand j’repense à demain

J’ai planté mes pépins dans mon jardin d’problèmes

À c’t’heure mon panier rempli la récolte va ben

J’marche en équilibre, sué lignes, celles j’me suis creusées dans l’front

J’pars à chasse dans l’vide, pour tuer l’guide, celui qui m’a traîné dans l’fond

J’ai d’la glace dans l’bide, qui m’gruge les tripes, un igloo à la place du

poumon

Y a une page dans le livre, pour des nouvelles lignes, j’vas tu l’réécrire mon

conte

J’creuse mes soucis quand, j’fronce les sourcils j’sens

Qu’mon front s’adoucit quand, quand j’tourne en soufi j’danse

Le coeur me nourrit tant, la peur me pourrit d’dans

J’traque mon oubli j’flanche, j’trouve juste ma survie j’pense

Ik heb de laarzen van mijn fouten din voeten, het past me als een handschoen

Ik heb de zakken vol met mijn gesloten vuisten, ik neem er nooit de tijd voor

Losser maken

Heb een steentje in mijn ambitie, handen bevroren, maar geen zorgen in mijn ogen

Mijn netvlies is gepantserd glas, getint glas, ga binnen kijken

Je doet snel alsof als je tegen me praat in het wit

Ik heb stress in mijn bloed, ik oogst mijn zwakheden in het veld

Er is een stroom van momenten die we tijd noemen

Die door mijn aderen stroomt en ik probeer te nemen

Ik heb donkere kringen vol as

Ik wil de rivier stoppen, mijn schedel zit vol rijp

Er is een spin, een weduwe, die in mijn ziel weeft, mijn kleine web van beproevingen

Ik loop in balans, zweetlijnen, die heb ik in mijn voorhoofd gegraven

Ik ga jagen in de leegte, om de gids te doden, degene die me naar de achtergrond heeft gesleurd

Ik heb ijs in mijn buik, dat eet mijn ingewanden, een iglo in plaats van

long

Er is een pagina in het boek voor nieuwe regels, wil je het herschrijven mijn

verhaal

Ik graaf mijn zorgen wanneer, ik frons voel ik

Dat mijn voorhoofd zachter wordt als ik, als ik in een soefi verander, dans

Het hart voedt me zo veel, de angst rot me van binnen

Ik volg mijn vergetelheid Ik krimp terug, ik vind gewoon mijn overleving denk ik

Ik verplaats de bergen in de want als ik ren

Het is rood in de oven, daar is mijn verleden dat me vergezelt

In de migraine verzuur ik je, van mijn trommelvel dat te hard trekt

Die me ervan weerhoudt mijn lichaam te verlaten en te ontvluchten

Om ze mijn fouten te vertellen aan mijn North Star

Het is nog rustig in de haven

De storm steekt op, mijn schip moet vertrekken

Ik neem mijn riemen te laat en mijn saffier barst

Duikademhaling het is nooit gemakkelijk

Er zit ijs in mijn hoofd en mijn ideeën glijden af

Ik was weg, ik zorgde zelfs voor het gezin

Ik at luchtspiegelingen in mijn honger

Naar de jouwe, naar de mijne, naar de pijn, naar de afgrond

Daar is jouw route, daar is de mijne, daar is het pad, daar is de top

Er is de dood, er zijn herinneringen, spijt en vergetelheid

De vertrekken, de glimlachen, de rottende voorwerpen

Denk aan het verleden, lijn mijn tuin

Het brood op mijn bord komt niet van de bakker

Lijden is gevaar, het is ook een les

Er is niemand, er is iedereen, er is alleen ik verdomme

Tegelijkertijd ben ik gezegend, geen recht om te klagen

Maar de gletsjers gaan niet weg als ik aan morgen denk

Ik plantte mijn zaden in mijn tuin van problemen

Op dit moment is mijn mand vol, de oogst gaat goed

Ik loop in balans, zweetlijnen, die heb ik in mijn voorhoofd gegraven

Ik ga jagen in de leegte, om de gids te doden, degene die me naar de achtergrond heeft gesleurd

Ik heb ijs in mijn buik, dat eet mijn ingewanden, een iglo in plaats van

long

Er is een pagina in het boek, voor nieuwe regels zal ik het herschrijven

verhaal

Ik graaf mijn zorgen wanneer, ik frons voel ik

Dat mijn voorhoofd zachter wordt als ik, als ik in een soefi verander, dans

Het hart voedt me zo veel, de angst rot me van binnen

Ik volg mijn vergetelheid Ik krimp terug, ik vind gewoon mijn overleving denk ik