Mariano - Robert Earl Keen

The man outside, he works for me, his name is Mariano

He cuts and trims the grass for me, he makes the flowers bloom

He says that he comes from a place not far from Guanajuato

That’s two days on a bus from here, a lifetime from this room

I fix his meals and talk to him in my old broken Spanish

He points at things and tells me names of things I can’t recall

But sometimes I just can’t but help from wonderin' who this man is

And if when he is gone will he remember me at all

I watch him close, he works just like a piston in an engine

He only stops to take a drink and smoke a cigarette

When the day is ended I look outside my window

There on the horizon, Mariano’s silhouette

He sits upon a stone in the south-easterly direction

I know my charts, I know that he is thinking of his home

I’ve never been the sort to say I’m into intuition

But I swear, I see the faces of the ones he calls his own

Their skin is brown as potter’s clay, their eyes void of expression

Their hair is black as widows' dreams, their dreams are all but gone

They’re ancient as a vision of a sacrificial virgin

Innocent as crying from a baby being born

They hover 'round a dying flame and pray for his protection

Their prayers are often answered by his letters in the mail

He sends them colored figures he cuts from strips of paper

And all his weekly wages, saving nothing for himself

It’s been a while since I have seen the face of Mariano

The border guards, they came one day and took him far away

I hope that he is safe down there at home in Guanajuato

I worry though I read there’s revolution every day

De man buiten, hij werkt voor mij, zijn naam is Mariano

Hij maait en trimt het gras voor mij, hij laat de bloemen bloeien

Hij zegt dat hij uit een plaats komt niet ver van Guanajuato

Dat is twee dagen met de bus vanaf hier, een heel leven vanuit deze kamer

Ik maak zijn maaltijden klaar en praat met hem in mijn oude gebroken Spaans

Hij wijst naar dingen en vertelt me ​​namen van dingen die ik me niet kan herinneren

Maar soms kan ik gewoon niet anders dan helpen door me af te vragen wie deze man is

En als hij weg is, zal hij zich me dan nog herinneren?

Ik bekijk hem van dichtbij, hij werkt net als een zuiger in een motor

Hij stopt alleen om iets te drinken en een sigaret te roken

Als de dag ten einde is kijk ik uit mijn raam

Daar aan de horizon, Mariano's silhouet

Hij zit op een steen in zuidoostelijke richting

Ik ken mijn kaarten, ik weet dat hij aan zijn huis denkt

Ik ben nooit het soort geweest om te zeggen dat ik van intuïtie houd

Maar ik zweer het, ik zie de gezichten van degenen die hij de zijne noemt

Hun huid is bruin als pottenbakkersklei, hun ogen uitdrukkingsloos

Hun haar is zo zwart als de dromen van weduwen, hun dromen zijn zo goed als verdwenen

Ze zijn oud als een visioen van een offermaagd

Zo onschuldig als huilen van een baby die wordt geboren

Ze zweven rond een stervende vlam en bidden voor zijn bescherming

Hun gebeden worden vaak beantwoord door zijn brieven per post

Hij stuurt ze gekleurde figuren die hij uit reepjes papier knipt

En al zijn weekloon, niets sparend voor zichzelf

Het is een tijdje geleden dat ik het gezicht van Mariano heb gezien

De grenswachten, ze kwamen op een dag en namen hem ver weg

Ik hoop dat hij veilig is daar beneden thuis in Guanajuato

Ik maak me zorgen, hoewel ik lees dat er elke dag een revolutie is