Journey To The Centre Of The Earth - Rick Wakeman

By horse, by rail, by land, by sea, our journey starts

Two men incensed by one man’s journey from the past

In Iceland, where the mountain stood with pride

They set off with their guide

To reach the mountain side

Roped as one for safety through the long descent

Into the crater of volcanic rock they went

Look up from our telescopic lens,

One star for us to share,

We continue on our prayer.

Crystals of opaque quartz, studded limpid tears,

Forming magic chandeliers, lighting blistered galleries.

Narration 1

Admiring shades of lava which imperceptibly passed from reddish

brown to bright yellow, their way lit by crystals appearing as

lighted globes, they continued through the lava gallery, which

gently sloped until they reached the inter section of two roads.

Without hesitation Professor Lidenbrook chose the eastern tunnel.

And the journey continued through a succession of arches, appearing

before them as if they were the aisles of a gothic cathedral;

the

walls were enhanced with impressions of Rock weeds and mosses from

the Silurian epoch.

Narration 2

The Eastern route they had taken had come to a dead end.

With three

days’walk back to the fork to find Arne Saknussemm’s original

route, they found their water rations were limited to one day.

Knowing their only change of finding water was on that route, they

set off for the fork and there finally they fell almost lifeless on

the third day.

After sleep, they continued down the other tunnel in

their quest for water, and whilst searching on his own, Hans, the

guide, heard the sound of water thundering behind a granite wall,

and, with a pick axe, attacked the wall so as to allow a stream of

boiling water to enter and cool in their tunnel.

Not only had they

found life in the water but they had also found a flowing guide to

the Centre of the Earth.

They called the stream the Hansbach.

Narration 3

Replenished with the water the journey continued with haste, but

somehow they find themselves separated.

Professor Lidenbrook’s

nephew Axel found himself alone.

His mind was seized with

unparalleled fear and he saw memories of home flashing before him.

His fiancee Grauben, his house and friends in Hamburg.

He saw

hallucinations of all the incidents of the journey.

And, unworthy

as he felt, he knelt in fervent prayer and then, in panic, he ran

blindly through a tunnel only to reach a dead end, where he fell

panting for breath.

In the darkness he cried… voices…

voices… voices… He heard voices.

He heard his uncle’s voice.

Due to the shape of the gallery and the conducting power of the

rocks, his uncle’s voice was uncannily travelling around the

walls.

By means of their chronometers they discovered they were

four miles apart, so Axel set about the task of rejoining the

Professor and their guide.

Recollection

Memories of a life on earth go flashing past,

Of home of Grauben, friends of whom he’s seen his last

Contemplating what his life’s been worth,

While trapped beneath the earth,

An embryo at birth

Pain and fear destroy the beauty I have seen,

Of caverns, where no other man has ever been

Silurian epoch hosts me as my grave,

My final blow I wave,

A life too late to save

Crystals of opaque quartz, studded limpid tears,

Forming magic chandeliers, lighting blistered galleries.

Narration 4

Suddenly the ground disappeared from beneath his feet.

He fell down

a vertical shaft, his head hitting a sharp rock.

He lost

consciousness.

On opening his eyes, he found himself with the

Professor and the guide, and, looking around him, he saw an ocean

stretching as faras the eye could see, a giant forest of

mushrooms, a line of huge cliffs, and strange clouds hung

overhead, as he lay on a deeply indented shore of golden sand

strewn with shells.

For a moment, he thought he was back on the

surface of the earth, but he soon realised that they had reached a

world within a world.

THE BATTLE / THE FOREST

Narration 5

Having made a raft from wood taken from the giant mushroom forest,

with rigging consisting of a mast made of two staves lashed

together, a yard made of a third, and a sail borrowed from their

stock of rugs, they set sail from the harbour — Port Grauben,

named after Axel’s fiancee.

With a north-westerly wind propelling

them along at about three miles an hour, silvery beams of light,

reflected here and there by drops of spray, produced luminous

points in the eddy created by the raft.

Soon all land was lost to

view.

Five days out to sea, they witnessed a terrifying battle

between two sea monsters.

One having the snout of a porpoise, the

head of a lizard, and teeth of a crocodile — an Ichthyosaurus.

And

the other, the mortal enemy of the first, a serpent with a

turtle’s shell, the Plesiosaurus.

The Battle

Five days out on an infinite sea, they prayed for calm on an ocean free,

But the surface of the water ws indicating some disturbance.

The raft was hurled by an unseen source, two hundred feet, with

frightening force

And a dark mass rising showed to be a giant porpoise

Rising out of the angry sea, towered the creatures' enemy,

And so the two sea monsters closed for battle

Crocodile teeth, lizard’s head, bloodshot eye, stained ocean red

Moving close to their raft’s side, the two men prayed as one and cried

«Save me, save me, save me, save me»

The serpents' fight went on for hours, two monsters soaring up like towers

And driving down to the depths in a single motion

Suddenly, the serpent’s head, shot out of the water bathed in red

And the serpentine form lay lifeless on the ocean

Crocodile teeth, lizard’s head, bloodshot eye stained ocean read

Battle won, a victor’s pride, the three men thanked the Lord and cried

«Praise God, praise God, praise God, praise God.»

Narration 6

Cumulus clouds formed heavily in the south, like huge wool packs

heaped up in picturesque disorder.

Under the influence of the

breezes they merged together, growing darker, forming a single

menacing mass.

The raft lay motionless on the sluggish waveless

sea and in silence they waited for the storm.

Narration 7

For four days the storm had raged as they clung to the mast of

their raft for safety.

Finally, with their raft wrecked after

being bashed against the reefs, they lay sheltered from the

pouring rain beneath a few overhanging rocks where they ate and

slept.

The next day all trace of the storm had disappeared and

what remained of their stock seemed intact.

Checking the compass

brought only heartbreak as it showed that a chance of wind during

the storm had returned them to just a few miles north of Port

Grauben.

So, deciding to try and find the original route they

advanced with difficulty over granite fragments mingled with

flint, quartz, and alluvial deposits, eventually reaching a plain

covered with bones.

like a huge cemetery.

A mile further on, they

reached the edge of a huge forest made up of vegetation of the

Tertiary period.

Tall palms were linked by a network of

inextricable creepers, a carpet of moss covering the ground and

the leaves were colourless, everything having a brownish hue.

Exploring the forest they discovered a heard of gigantic animals,

Mastadons, which were being marshalled by a primitive human being,

a Proteus.

He stood over twelve foot high and brandished an

enormous bough, a crook worthy of this antediluvian shepherd.

The Forest

Journey on through ages gone, to the centre of the earth

Past rocks of quartz and granite, which gave mother nature birth

Burial ground of ancient man, his life no more is seen,

A journey through his time unknown, I wonder where he’s been

Wonder where he’s been, wonder where he’s been, wonder where he’s been

The shore now gone behind the hills, a forest in our sight,

Rocks and distant mountains, bathed in waves of blinding light

Forests from far gone time, no living man has seen,

A private prehistoric world, for you and I a dream

Brownish hue dicates my eye, no colour hides their fear,

Flowers faded, dull and cold, now bleached by atmosphere

Creatures twisting under trees, huge monsters soaked with rage

Hidden deep below our earth, a frightening, bygone age

Their shepherd came, now long extinct, a huge primeval man

The three men filled with disbelief, just turned as one and ran.

Narration 8

Dumb with astonishment and amazement which bordered on

stupefaction, they fled the forest.

Instinctively, they made

towards the Lidenbrook Sea.

Discovering a rusty dagger on the

beach, and the carved initials of the explorer before them on a

slab of granite, they realised that thay were once again treading

the route of Arne Saknussemm.

Following a short sea journey around

a cape, they came ashore where a dark tunnel plunged deep into

rock.

Venturing down, their progress was halted by a piece of rock

blocking their way.

After deciding to blow their way through, and

setting the charge, they put out to sea for safety.

With the

explosion, the rocks before them opened like a curtain, and a

bottomless pit appeared in the shore.

The explosion had caused an

earthquake, the abyss had opened up, and the sea was pouring into

it.

Down and down they plunged into the huge gallery, but on

regaining their senses found their raft rising at tremendous

speed.

Trapped in the shaft of an active volcano they rose through

the ages of man to be finally expelled out on a mountain-side

riddled with tiny lava streams.

Their journey was completed and

they found themselves 3000 miles from their original starting

point in Iceland.

They had entered by one volcano and they had

come out by another.

With the blue mountains of Calabria in the

east they walked away from the mountain that had returned them.

The frightening Mount Etna.

Te paard, per spoor, over land, over zee, onze reis begint

Twee mannen woedend over de reis van één man uit het verleden

In IJsland, waar de berg trots stond

Ze gingen op pad met hun gids

Om de berghelling te bereiken

Touw als één voor de veiligheid tijdens de lange afdaling

In de krater van vulkanisch gesteente gingen ze

Kijk omhoog van onze telescopische lens,

Eén ster voor ons om te delen,

We gaan door met ons gebed.

Kristallen van ondoorzichtig kwarts, bezaaide heldere tranen,

Het vormen van magische kroonluchters, het verlichten van blaren galerijen.

Vertelling 1

Lavatinten bewonderen die onmerkbaar overgingen van roodachtig

bruin tot felgeel, hun weg verlicht door kristallen die eruitzien als:

verlichte bollen, gingen ze verder door de lavagalerij, die

licht glooiend totdat ze het kruispunt van twee wegen bereikten.

Professor Lidenbrook koos zonder aarzelen de oostelijke tunnel.

En de reis ging verder door een opeenvolging van bogen, die tevoorschijn kwamen

voor hen alsof ze de gangpaden waren van een gotische kathedraal;

de

muren werden verfraaid met impressies van rotsonkruid en mossen uit

het Siluur tijdperk.

Vertelling 2

De oostelijke route die ze hadden genomen was doodgelopen.

Met drie

dagwandeling terug naar de vork om het origineel van Arne Saknussemm te vinden

route, ontdekten ze dat hun waterrantsoen beperkt was tot één dag.

Omdat ze wisten dat hun enige kans om water te vinden op die route was,

op weg naar de splitsing en daar vielen ze uiteindelijk bijna levenloos op

de derde dag.

Na het slapen gingen ze door de andere tunnel in

hun zoektocht naar water, en terwijl hij in zijn eentje zocht, Hans, de

gids, hoorde het geluid van water donderen achter een granieten muur,

en viel met een houweel de muur aan om een ​​stroom van

kokend water om hun tunnel binnen te gaan en af ​​te koelen.

Ze hadden niet alleen

leven in het water gevonden, maar ze hadden ook een vloeiende gids gevonden om

het middelpunt van de aarde.

Ze noemden de stroom de Hansbach.

Vertelling 3

Aangevuld met het water ging de reis voortvarend verder, maar

op de een of andere manier merken ze dat ze gescheiden zijn.

Professor Lidenbrook's

neef Axel was alleen.

Zijn geest werd gegrepen door

ongekende angst en hij zag herinneringen aan thuis voor zich flitsen.

Zijn verloofde Grauben, zijn huis en vrienden in Hamburg.

Hij zag

hallucinaties van alle gebeurtenissen van de reis.

En, onwaardig

zoals hij voelde, knielde hij in vurig gebed en toen, in paniek, rende hij

blindelings door een tunnel alleen om een ​​doodlopende weg te bereiken, waar hij viel

hijgend naar adem.

In de duisternis huilde hij... stemmen...

stemmen... stemmen... Hij hoorde stemmen.

Hij hoorde de stem van zijn oom.

Door de vorm van de galerij en de geleidende kracht van de

rotsen, de stem van zijn oom reisde griezelig rond de

muren.

Door middel van hun chronometers ontdekten ze dat ze...

vier mijl uit elkaar, dus Axel begon aan de taak om zich weer bij de

Professor en hun gids.

Herinnering

Herinneringen aan een leven op aarde flitsen voorbij,

Van het huis van Grauben, vrienden van wie hij zijn laatste heeft gezien

Nadenkend over wat zijn leven waard is geweest,

Terwijl gevangen onder de aarde,

Een embryo bij de geboorte

Pijn en angst vernietigen de schoonheid die ik heb gezien,

Van grotten, waar nog nooit een andere man is geweest

Siluur tijdperk herbergt mij als mijn graf,

Mijn laatste klap die ik zwaai,

Een leven te laat om te redden

Kristallen van ondoorzichtig kwarts, bezaaide heldere tranen,

Het vormen van magische kroonluchters, het verlichten van blaren galerijen.

Vertelling 4

Plots verdween de grond onder zijn voeten.

Hij viel neer

een verticale schacht, waarbij zijn hoofd een scherpe rots raakt.

Hij verloor

bewustzijn.

Toen hij zijn ogen opendeed, bevond hij zich met de...

Professor en de gids, en toen hij om zich heen keek, zag hij een oceaan

zich uitstrekkend zover het oog kon zien, een gigantisch bos van

paddenstoelen, een rij enorme kliffen en vreemde wolken hingen

boven zijn hoofd, terwijl hij op een diep ingesneden kust van goudkleurig zand lag

bezaaid met schelpen.

Even dacht hij dat hij weer op de

oppervlak van de aarde, maar hij realiseerde zich al snel dat ze een

wereld binnen een wereld.

DE SLAG / HET BOS

Vertelling 5

Nadat hij een vlot had gemaakt van hout uit het gigantische paddenstoelenbos,

met tuigage bestaande uit een mast gemaakt van twee duigen gesjord

samen, een werf gemaakt van een derde, en een zeil geleend van hun

tapijten, vertrokken ze vanuit de haven - Port Grauben,

vernoemd naar de verloofde van Axel.

Met een noordwestelijke wind voortstuwend

met ongeveer drie mijl per uur, zilveren lichtstralen,

hier en daar weerspiegeld door druppels nevel, lichtgevend geproduceerd

punten in de werveling gecreëerd door het vlot.

Al snel was al het land verloren aan

visie.

Vijf dagen op zee waren ze getuige van een angstaanjagende strijd

tussen twee zeemonsters.

Eentje met de snuit van een bruinvis, de

hoofd van een hagedis en tanden van een krokodil - een Ichthyosaurus.

En

de andere, de doodsvijand van de eerste, een slang met een

schildpadschild, de Plesiosaurus.

Het gevecht

Vijf dagen op een oneindige zee, baden ze voor rust op een oceaan vrij,

Maar het wateroppervlak wees op enige verstoring.

Het vlot werd geslingerd door een onzichtbare bron, tweehonderd voet, met...

angstaanjagende kracht

En een opkomende donkere massa bleek een gigantische bruinvis te zijn

Oprezen uit de woedende zee, torende de vijand van de wezens uit,

En dus sloten de twee zeemonsters zich voor de strijd

Krokodillentanden, hagediskop, bloeddoorlopen oog, oceaanrood gekleurd

De twee mannen kwamen dicht bij de kant van hun vlot, baden als één en huilden

"Red mij, red mij, red mij, red mij"

Het gevecht van de slangen duurde uren, twee monsters stegen op als torens

En in één beweging naar de diepte rijden

Plotseling schoot de kop van de slang uit het water badend in rood

En de slangachtige vorm lag levenloos op de oceaan

Krokodillentanden, hagediskop, bloeddoorlopen oog bevlekte oceaanlees

Slag gewonnen, trots van een overwinnaar, de drie mannen dankten de Heer en huilden

"Prijs God, prijs God, prijs God, prijs God."

Vertelling 6

Cumuluswolken vormden zich zwaar in het zuiden, als enorme pakken wol

opgehoopt in een schilderachtige wanorde.

Onder invloed van de

briesjes versmolten ze, werden donkerder en vormden één

dreigende massa.

Het vlot lag roerloos op de trage golfloze

zee en in stilte wachtten ze op de storm.

Vertelling 7

Vier dagen lang had de storm gewoed terwijl ze zich vastklampten aan de mast van

hun vlot voor veiligheid.

Eindelijk, met hun vlot vergaan na

terwijl ze tegen de riffen werden geslagen, lagen ze beschut tegen de

stromende regen onder een paar overhangende rotsen waar ze aten en

sliep.

De volgende dag waren alle sporen van de storm verdwenen en

wat er nog over was van hun voorraad leek intact.

Het kompas controleren

bracht alleen maar hartzeer omdat het aantoonde dat een kans op wind tijdens

de storm had ze teruggebracht naar slechts een paar mijl ten noorden van Port

Grauben.

Dus, besluitend om te proberen de oorspronkelijke route te vinden,

vorderde met moeite over granietfragmenten vermengd met

vuursteen, kwarts en alluviale afzettingen, die uiteindelijk een vlakte bereiken

bedekt met botten.

als een enorme begraafplaats.

Een mijl verder, ze

bereikte de rand van een enorm bos bestaande uit vegetatie van de

Tertiaire periode.

Hoge handpalmen waren verbonden door een netwerk van

onlosmakelijke klimplanten, een tapijt van mos dat de grond bedekt en

de bladeren waren kleurloos, alles had een bruinachtige tint.

Toen ze het bos verkenden, ontdekten ze een gehoord van gigantische dieren,

Mastadons, die werden opgesteld door een primitief mens,

een Proteus.

Hij stond meer dan twaalf voet hoog en zwaaide met een

enorme tak, een boef die deze antediluviaanse herder waardig is.

Het bos

Reis verder door vervlogen tijden, naar het middelpunt van de aarde

Langs rotsen van kwarts en graniet, waaruit moeder natuur is geboren

Begraafplaats van de oude man, zijn leven wordt niet meer gezien,

Een reis door zijn tijd onbekend, ik vraag me af waar hij is geweest

Vraag me af waar hij is geweest, vraag me af waar hij is geweest, vraag me af waar hij is geweest

De kust is nu achter de heuvels verdwenen, een bos in onze ogen,

Rotsen en verre bergen, badend in golven van verblindend licht

Bossen uit vervlogen tijden, geen levende mens heeft gezien,

Een privé prehistorische wereld, voor jou en mij een droom

Bruinachtige tint tekent mijn oog, geen kleur verbergt hun angst,

Bloemen vervaagd, dof en koud, nu gebleekt door de sfeer

Wezens die onder bomen kronkelen, enorme monsters doorweekt van woede

Verborgen diep onder onze aarde, een angstaanjagende, vervlogen tijd

Hun herder kwam, nu lang uitgestorven, een enorme oerman

De drie mannen waren vol ongeloof, draaiden zich om en renden weg.

Vertelling 8

Stom van verbazing en verbazing die grensde aan

verbijstering vluchtten ze het bos uit.

Instinctief maakten ze

richting de Lidenbrookzee.

Een roestige dolk ontdekken op de

strand, en de gebeeldhouwde initialen van de ontdekkingsreiziger ervoor op een

stuk graniet, realiseerden ze zich dat ze weer aan het betreden waren?

de route van Arne Saknussemm.

Na een korte zeereis rond

een kaap, kwamen ze aan land waar een donkere tunnel diep in

steen.

Terwijl ze zich naar beneden waagden, werd hun voortgang gestopt door een stuk rots

hun weg blokkeren.

Nadat ze hadden besloten om zich er een weg door te banen, en

ze zetten de lading en gingen voor de veiligheid de zee op.

Met de

explosie, gingen de rotsen voor hen open als een gordijn, en een

bodemloze put verscheen in de kust.

De explosie had geleid tot een

aardbeving, de afgrond was opengegaan, en de zee stroomde in

het.

Omlaag en omlaag doken ze in de enorme galerij, maar verder...

bij het herwinnen van hun zintuigen vonden ze hun vlot stijgen met een enorme

snelheid.

Gevangen in de schacht van een actieve vulkaan waar ze doorheen stegen

de leeftijden van de mens om eindelijk verdreven te worden op een berghelling

bezaaid met kleine lavastroompjes.

Hun reis was voltooid en

ze bevonden zich 3000 mijl van hun oorspronkelijke startpunt

punt in IJsland.

Ze waren binnengekomen via één vulkaan en ze hadden...

komen door een ander.

Met de blauwe bergen van Calabrië in de

naar het oosten liepen ze weg van de berg die hen had teruggebracht.

De angstaanjagende Etna.