Elegy - Written In A Country Churchyard - Rick Wakeman

The curfew tolls the knell of parting day

The lowing herd winds slowly o’er the lee

The ploughman homeward plods his weary way

And leaves the world to darkness

And to me

Now fades the glimmering landscape on the site

And all the air a solemn stillness holds

Save where the beetle wheels his drewning flight

And drowsy tinklings lull the distant folds

Save that from yonder isly mantle tower

The moping owl doest to the moon complain

Of such as, wondering near her secret bower

Molest her ancient solitary reign

Beneath those rugged elms that yew tree shade

Where heaves the turf in many a mouldering heap

Each in his narrow cell forever laid

The rude forefathers of the hamlets

The breezy call of incense breathing morn

The swallow twittering from the strawdirt church

The cock’s shrill clarion of the echoing hoard

No more to arouse them from their noble death

For them no more the blazing hearths will burn

Or busy housewifes ply their evening care

No children run to list their sires return

Or climb his knees, the envied kiss to share

Oft' did the harvest to their sick weald

Their furrow oft' a stubborn glebe was broke

How jockened did they drive their team afield

How bowed the woods beneath their sturdy stroke

Let not ambition rock their useful toil

Their homely joys and destiny obscure

Nor grandeur here with a disdainful smile

The short and simple annals of the poor

The boast of heraldry

The pomp of power

And all that beauty

All that wealth 'er-gave

Awakes alike the inevitable hour

The paths of glory lead but to the grave

Nor you 'ere prow

Impute to these the fault of memory

Or their tool no trophies raise

Where through the long drawn aisle

Of threaded vault

The peeling anthem swells a note of praise

The stored urn or animated bust

Back to its mansion call the fleeting breath

Can honour’s voice provoke the silent dust

Or flattery soothe the dull cold ear of death

Perhaps in this neglected spot is laid some heart

Once pregnant with celestial fire

Hands that the rod of empire might have swayed

Or wake to ecstasy

The living liar

The knowledge to their eyes

Her ample page

Rich with the spoils of time

Did n’er unroll

'Til penury repressed their noble rage

And froze the genial current of the soul

For many a gem of purest ray serene

The dark unfathomed caves of ocean bear

For many a flower is born to blush unseen

And wasted sweetness on the desert air

Some village hamlet

But with dauntless breast the little tyrant of his fields

Withstood some mute and glorious pilgrim

Here may rest

Some Cromwell guiltless of his country’s blood

The applause of listening senates to command

The threats of pain and ruin to despise

To scatter plenty o’er a smiling land

And weave their history in a nation’s eyes

Their lot forbade

Nor circumscribed alone their growing virtues

But their crimes confide

The mad to wade through slaughter to a throne

And shut the gates of mercy on mankind

The struggling pangs of concious truth to hide

To quench the blushes of ingenious shame

Or heat the shrine of luxury and pride

With incense kindled at the muses' flame

Far from the madding crowds

Ingnoble strife

Their sober wishes never learned to stray

Along the cool sequestered vale of life

They kept the noiseless tenor of their way

Yet in these bones, from insult

To protect some frail memorial

Still erected nigh

With uncouth rhymes

And shapeless sculptured debt

Implores the passing tribute of a sigh

Their name

Their years

Spelt by the unlettered muse

The place of fame and elegy supply

And many a holy text around she strews

That teach the rustic moralist to die

For who, to dumb forgetfulness at pray

This pleasing anxious being 'er resigned

Left the warm precints of the cheerful day

Or cast one longing, lingering look behind

On some fond breast the parting soul relies

Some pious drops the closing eye requires

E’en from the tomb

The voice of nature cries

E’en in our ashes live their wonted fires

To thee, who mindful of the un-honoured dead

Doest in these lines their artless tale relate

If chance, by lonely contemplation led

To some kindred spirit, should enquire thy fate

Happily some hoary headed swain may say

Oft' we’ve seen him at the peep of dawn

Brushing with hasty steps the dews away

To meet the sun upon the aplen lawn

There at the foot of yonder nodding beach

That weaves its old fantastic route so high

Its listless length at moontide

Would he stretch

And pour upon the brook that babbles by

Hard by yon wood

Now smiling at him scorn

Muttering his wayward fancys he would roam

Now drooping

Would for one

Like one forlorn

Or crazed with care

Or crossed in hopeless love

One morn' I missed him on the 'customed hill

Along the heath

And near his favourite tree

Another came

Nor yet beside the rill

Nor up the lawn

Nor at the wood was he

The next

Its dirges due in sad array

Slow through the churchway path

We saw him borne

Approach and read

For thou canst read

The ley graved on the stone

Beneath yon aged thorn

Here rests his head

Upon the lap of earth

The youth to fortune and to fame unknown

Fair science frowned not on his humble birth

And melancholy marked him for her own

Large was his bounty

And his soul sincere

Heaven did a recompense as largely send

He gave to misery all he had

A tear, he gained from heaven

T’was all he wished

A friend

No father seek his merits to disclose

Or draw his frailties from their dread abode

There they alike in trembling hope repose

The bosom of his father and his god

De avondklok luidt de dag van afscheid

De loeiende kudde kronkelt langzaam over de luwte

De ploeger naar huis ploetert zijn vermoeide weg

En laat de wereld in het duister

En aan mij

Nu vervaagt het glinsterende landschap op de site

En alle lucht die een plechtige stilte vasthoudt

Bewaar waar de kever zijn trekvlucht maakt

En slaperig gerinkel sussen de verre plooien

Red dat van ginds isly mantel tower

De dwepende uil klaagt over de maan

Zoals, zich afvragen in de buurt van haar geheime prieel

Molesteerde haar oude eenzame heerschappij

Onder die ruige iepen die schaduw van taxusbomen

Waar de grasmat in menig vermolmde hoop ligt

Elk in zijn nauwe cel voor altijd gelegd

De onbeschofte voorouders van de gehuchten

De luchtige roep van wierook die morgen ademt

De zwaluw kwettert vanuit de strovuilkerk

Het schrille klaroen van de haan van de weergalmende schat

Niet meer om ze uit hun nobele dood te wekken

Voor hen zullen de laaiende haarden niet meer branden

Of drukke huisvrouwen zorgen voor de avondzorg

Geen kinderen rennen om hun vaders terugkeer te vermelden

Of op zijn knieën klimmen, de benijde kus om te delen

Oft' deed de oogst aan hun zieke weald

Hun voren vaak een koppige glebe was kapot

Hoe jockened hebben ze hun team het veld uitgejaagd?

Hoe boog het bos onder hun stevige slag

Laat ambitie hun nuttige zwoegen niet opschudden

Hun huiselijke geneugten en bestemming duister

Noch grandeur hier met een minachtende glimlach

De korte en eenvoudige annalen van de armen

De opschepperij van de heraldiek

De pracht van de macht

En al dat moois

Al die rijkdom 'er-gaf'

Ontwaakt zowel het onvermijdelijke uur

De paden van glorie leiden maar naar het graf

Noch je bent boeg

Geef deze de schuld van het geheugen

Of hun tool levert geen trofeeën op

Waar door het langgerekte gangpad

Van kluis met schroefdraad

Het afbladderende volkslied zwelt een noot van lof aan

De opgeslagen urn of geanimeerde buste

Terug naar zijn landhuis, noem de vluchtige adem

Kan de stem van eer het stille stof uitlokken?

Of vleierij verzacht het doffe, koude oor des doods

Misschien wordt er op deze verwaarloosde plek een hart onder de riem gestoken

Eenmaal zwanger van hemels vuur

Handen die de roede van het rijk misschien hebben laten zwaaien

Of wakker worden met extase

De levende leugenaar

De kennis in hun ogen

Haar ruime pagina

Rijk met de buit van de tijd

Niet uitgerold

Tot de armoede hun nobele woede onderdrukte

En bevroor de geniale stroom van de ziel

Voor velen een juweel van de zuiverste straal sereen

De donkere, ondoorgrondelijke grotten van de oceaanbeer

Voor velen is een bloem geboren om ongezien te blozen

En verspilde zoetheid aan de woestijnlucht

Een dorpsgehucht

Maar met onverschrokken borst de kleine tiran van zijn velden

Weerstond een stomme en glorieuze pelgrim

Hier kan rusten

Een of andere Cromwell onschuldig aan het bloed van zijn land

Het applaus van luisterende senaten om te bevelen

De bedreigingen van pijn en verderf om te verachten

Om veel over een lachend land te verspreiden

En weven hun geschiedenis in de ogen van een natie

Hun lot verbood

Noch begrensd alleen hun groeiende deugden

Maar hun misdaden vertrouwen

De gek om door de slachting te waden naar een troon

En sluit de poorten van genade voor de mensheid

De worstelende pijnen van de bewuste waarheid om te verbergen

Om de blos van ingenieuze schaamte te doven

Of verwarm het heiligdom van luxe en trots

Met wierook ontstoken bij de vlam van de muzen

Ver weg van de drukte

Onnozele strijd

Hun nuchtere wensen hebben nooit geleerd af te dwalen

Langs de koele afgezonderde vallei van het leven

Ze behielden de geruisloze tenor van hun manier

Maar in deze botten, van belediging

Om een ​​kwetsbare herdenking te beschermen

Nog steeds bijna opgericht

Met lompe rijmpjes

En vormeloze gebeeldhouwde schuld

Smeekt om het voorbijgaande eerbetoon van een zucht

Hun naam

hun jaren

Gespeld door de ongeletterde muze

The place of fame and elegy supply

En menig heilige tekst om zich heen verspreidt ze

Die de rustieke moralist leren te sterven

Voor wie, tot domme vergeetachtigheid bij het bidden

Dit aangename angstige wezen heeft ontslag genomen

Verliet de warme streken van de vrolijke dag

Of werp één verlangende, slepende blik achterom

Op een dierbare borst vertrouwt de scheidende ziel

Enkele vrome druppels die het sluitoog nodig heeft

E'en van het graf

De stem van de natuur huilt

E'en in onze as leven hun gewone vuren

Aan u, die de niet-geëerde doden indachtig is

Heeft in deze regels hun ongekunstelde verhaal betrekking?

Als het toeval, door eenzame overpeinzing leidde,

Om een ​​verwante geest, zou uw lot moeten informeren

Gelukkig kan een grijskoppige zwaan zeggen:

Oft' we hebben hem gezien bij het gluren van de dageraad

Borstelen met haastige stappen de dauw weg

Om de zon te ontmoeten op het gazon van Aplen

Daar aan de voet van ginds knikkend strand

Dat weeft zijn oude fantastische route zo hoog

Zijn lusteloze lengte bij maanstij

Zou hij zich uitrekken?

En giet op de beek die voorbij kabbelt

Hard door yon wood

Nu lachend naar hem minachting

Terwijl hij zijn eigenzinnige fantasieën mompelt, zou hij ronddwalen

Nu hangend

Zou voor een

Als een verlatene

Of met zorg gek

Of gekruist in hopeloze liefde

Op een ochtend miste ik hem op de 'aangepaste heuvel'

Langs de heide

En in de buurt van zijn favoriete boom

Een ander kwam

Noch nog naast de rill

Noch het gazon op

Noch in het bos was hij

De volgende

De klaagzangen zijn te wijten in een trieste reeks

Langzaam door het kerkpad

We zagen hem gedragen

Benader en lees

Want je kunt lezen

De ley gegraveerd op de steen

Onder je oude doorn

Hier rust zijn hoofd

Op de schoot van de aarde

De jeugd tot fortuin en roem onbekend

Eerlijke wetenschap fronste zijn wenkbrauwen niet op zijn nederige geboorte

En melancholie markeerde hem voor haar eigen

Groot was zijn premie

En zijn ziel oprecht

De hemel deed een vergoeding als grotendeels verzonden

Hij gaf aan ellende alles wat hij had

Een traan kreeg hij uit de hemel

Het was alles wat hij wenste

Een vriend

Geen enkele vader zoekt zijn verdiensten om bekend te maken

Of zijn zwakheden uit hun gevreesde verblijfplaats halen

Daar rusten ze gelijk in bevende hoop

De boezem van zijn vader en zijn god