Adam - Richie Havens

In the dawning, wakening hour

He’ll lift his head and brush his eyes with gentle strokes

That will only blindly mislead him

Into the first day of creation which he only sees in limitation

Now he sits upon his empty bed

His heart is warm, his heart is full and he can see

But it is impossible for him to retain me

For his arms are without form, he cannot know the word

As his mind cries out absurd

Now he’s standing inside the doorway

He is afraid but he believes all that he sees on the floor

Where everything is merging

And pictures he sees are tragic as he begins to believe in magic

Now he lies down in a hole

Down in the ground where it is cold and now he knows

Now he realizes his biggest mistake

That he never had to grow old, and he never had to grow cold and die

In het aanbrekende, ontwakende uur

Hij zal zijn hoofd optillen en zijn ogen borstelen met zachte bewegingen

Dat zal hem alleen maar blindelings misleiden

In de eerste dag van de schepping die hij alleen in beperking ziet

Nu zit hij op zijn lege bed

Zijn hart is warm, zijn hart is vol en hij kan zien

Maar het is voor hem onmogelijk om me vast te houden

Want zijn armen zijn vormeloos, hij kent het woord niet

Terwijl zijn geest het absurd uitschreeuwt

Nu staat hij in de deuropening

Hij is bang, maar hij gelooft alles wat hij op de vloer ziet

Waar alles samensmelt

En foto's die hij ziet, zijn tragisch omdat hij in magie begint te geloven

Nu gaat hij in een gat liggen

Beneden in de grond waar het koud is en nu weet hij het

Nu realiseert hij zich zijn grootste fout

Dat hij nooit oud hoefde te worden, en dat hij nooit koud hoefde te worden en te sterven