Petro The Fisherman - Richard Tauber

Pedro the fisherman was always whistling such a merry call,

Girls who were passing by would hear him whistling by the harbour wall.

But his sweetheart Nina who loved him true, always knew

That his song belonged to her alone.

And in the evening when the lights were gleaming,

And they had to part,

As he sailed his boat away, echoing across the bay,

Came the tune that lingered in her heart.

But days of dreaming quickly pass and life goes rushing on,

And one day from the harbour wall she found his boat had gone.

He’d sailed away to find the gold the sea could never bring,

To buy a dress, a cuckoo clock, a saucepan and a ring.

She kept her eyes on the blue horizon, but he didn’t return.

She stopped her sighing and left off crying, but he didn’t return.

One day her father said to her, «Oh dearest daughter mine

You’ll never make a lot from fish, you’ll make much more from wine.

Though Miguel is very fat his vineyard’s doing well,

So marry him and let your dreams of Pedro go to hell.»

The organ peals, the choirboys sing,

The priest is ready with the book and ring,

So small and white here comes the bride,

And stands by swarthy Miguel’s side.

Will you have this man to be your lawful spouse eternally?

And suddenly the church is still;

they wait to hear her say «I will.»

When through the open doorway there, a faroff sound disturbs the air.

Suddenly she found her man, from the church out she ran,

There he was upon the harbour wall.

Down rushed the wedding guests upon the quayside, but the bride had gone.

As with love she sailed away, echoing across the bay,

Came the happy ending to her song.

Pedro de visser fluit altijd zo'n vrolijke roep,

Meisjes die langskwamen hoorden hem fluiten bij de havenmuur.

Maar zijn geliefde Nina die oprecht van hem hield, wist het altijd

Dat zijn lied alleen van haar was.

En 's avonds toen de lichten fonkelden,

En ze moesten scheiden,

Terwijl hij zijn boot wegvoer, galmend over de baai,

Kwam het deuntje dat in haar hart bleef hangen.

Maar dagen van dromen gaan snel voorbij en het leven gaat door,

En op een dag ontdekte ze vanaf de havenmuur dat zijn boot was vertrokken.

Hij was weggevaren om het goud te vinden dat de zee nooit zou kunnen brengen,

Om een ​​jurk, een koekoeksklok, een steelpan en een ring te kopen.

Ze hield haar ogen op de blauwe horizon gericht, maar hij keerde niet terug.

Ze stopte met zuchten en stopte met huilen, maar hij kwam niet terug.

Op een dag zei haar vader tegen haar: "O liefste dochter van mij"

Van vis zul je nooit veel verdienen, van wijn maak je veel meer.

Hoewel Miguel erg dik is, doet zijn wijngaard het goed,

Dus trouw met hem en laat je dromen over Pedro naar de hel gaan.»

Het orgel klinkt, de koorknapen zingen,

De priester is klaar met het boek en de ring,

Zo klein en wit hier komt de bruid,

En staat aan de zijde van de donkere Miguel.

Wilt u dat deze man voor altijd uw wettige echtgenoot is?

En plotseling is de kerk stil;

ze wachten om haar te horen zeggen: "Ik zal."

Wanneer daar door de open deuropening een geluid in de verte de lucht verstoort.

Plots vond ze haar man, van de kerk naar buiten rende ze,

Daar stond hij op de havenmuur.

De bruiloftsgasten haastten zich naar de kade, maar de bruid was verdwenen.

Als met liefde zeilde ze weg, galmend over de baai,

Kwam het happy end van haar lied.