Beggars' Haven - Rev 16:8

Like the brushstroke of red paint it stabs a hole in the canvas.

It’s the sweep that this the resting with fiery backs

soon to be put out in the brink of a new commence.

In an instant the course has curved a sudden turn.

Inside these pillars of my ancestors our fate wide open.

In this hollow ground where the spirits make their home…

«Give me all there is to know, all the secrets to the ancient’s

Grant the grace you’ve always shown, pave the ways of your sworn follower»

Gloomy stares thrown around the fleeting shadow.

Inhaling the herbs most sacred, I come across the holy bridge.

Hours pass, my pleads repeat, yet the only voices that echo are my own.

Cries of anguish rasp around my hold…

«Humble teacher I ask of your guidance, present me the rightful glory»

On the red sands of devotion and worship

the last of the cattle lie scattered and burned.

Detestful screams, infest, wiping out the inner circle.

«My sons and daughters have all been spent.

What more do you ask of me father?»

Fire’s heat, back thick smoke, inside the now trap like haven.

«I've given it all, all but one, for the slightest of wisdom’s taste…»

Piercing fangs, painted skin, gashdrowned arms lie wide open.

As the calm comes, I catch the sound of final beat

And my soul gives in, transcending deeper into the fade.

Net als de penseelstreek van rode verf steekt het een gat in het canvas.

Het is de sweep die dit de rust met vurige ruggen

binnenkort worden uitgebracht op de rand van een nieuw begin.

In een oogwenk heeft de baan een plotselinge bocht gemaakt.

Binnen deze pijlers van mijn voorouders ligt ons lot wijd open.

In deze holle grond waar de geesten hun thuis maken...

«Geef me alles wat er te weten valt, alle geheimen van de ouden

Verleen de genade die je altijd hebt getoond, effen de wegen van je gezworen volgeling»

Sombere blikken geworpen rond de vluchtige schaduw.

Terwijl ik de meest heilige kruiden inhaleer, kom ik over de heilige brug.

Uren gaan voorbij, mijn smeekbeden herhalen, maar de enige stemmen die weerklinken zijn die van mij.

Kreten van angst raspen rond mijn greep...

«Nederige leraar, ik vraag uw leiding, schenk mij de rechtmatige glorie»

Op het rode zand van toewijding en aanbidding

het laatste vee ligt verstrooid en verbrand.

Walgelijke kreten, teisteren, de binnenste cirkel wegvagen.

«Mijn zonen en dochters zijn allemaal uitgegeven.

Wat vraag je nog meer van me vader?»

De hitte van het vuur, dikke rook in de rug, in de nu valachtige haven.

«Ik heb alles gegeven, op één na, voor de geringste smaak van wijsheid…»

Doorborende hoektanden, geverfde huid, snee, verdronken armen liggen wijd opengesperd.

Als de rust komt, hoor ik het geluid van de laatste beat

En mijn ziel geeft toe, dieper overgaand in de vervaging.