Suicide as the Destined End - Raventale

Have you ever thought of sand of your life?

When the routine, your fistful is hollow through the fingers

Inexorably placing down every grain

One more second has fallen to nowhere…

Have you ever felt your warmth like ice?

When you warm life with the breath you draw

But the face of all hopes covered with hoarfrost

Makes you accept the inexorable

And you know that having turned off this way

You won’t dare to take a look back

Only distant image will stay for you

The only waymark

The dim null curdles the fires of your veins

Behind is the glow bleeding out of prostrated flesh

Heb je ooit aan het zand van je leven gedacht?

Wanneer de routine, je vuistje door de vingers gaat

Onverbiddelijk elke korrel neerleggen

Nog een seconde is tot nergens gedaald...

Heb je ooit je warmte als ijs gevoeld?

Wanneer je het leven verwarmt met de adem die je trekt

Maar het gezicht van alle hoop bedekt met rijm

Maakt dat je het onverbiddelijke accepteert

En je weet dat als je op deze manier bent uitgeschakeld

Je durft niet terug te kijken

Alleen een verre afbeelding blijft voor jou

De enige wegwijzer

De vage nul stookt het vuur van je aderen

Daarachter bloedt de gloed uit het neergegooide vlees