Из времени чёрных колодцев - Raventale

из черных колодцев ушедшего времени

в собственный склеп давно ушедших дней

не тянутся пальцы к проросшему семени

немеют прохладой

оставь их, не грей

пусть скорбью затянутся раны

иссякнет пусть жизненный зной

настанет покой долгожданный

холодный.

блаженный покой

уж нечего брать, лишь прах да туман

пусть эхом из прошлого кричит тишина

навеки окутан я в сладкий обман

не сможешь забыть

пей горечь до дна

пусть скорбью затянутся раны

иссякнет пусть жизненный зной

настанет покой долгожданный

мертвенный.

мой вечный покой

свет окна…

угасающим взглядом проползает в глаза

смерть — игра

что безмолвной змеей обитает в сердцах

кровь как лед…

будто в зимних объятиях течет твоя слеза.

снег…

снег в застывших глазах

uit de zwarte bronnen van vervlogen tijden

in je eigen crypte van vervlogen dagen

vingers reiken niet naar het gekiemde zaad

gevoelloze koelte

laat ze, niet opwarmen

laat verdriet de wonden helen

laat de hitte van het leven opdrogen

langverwachte vrede zal komen

koud.

gelukzalige vrede

er is niets om mee te nemen, alleen stof en mist

laat stilte schreeuwen uit het verleden

Ik ben voor altijd gehuld in zoet bedrog

je kunt het niet vergeten

drink bitterheid tot op de bodem

laat verdriet de wonden helen

laat de hitte van het leven opdrogen

langverwachte vrede zal komen

dodelijk.

mijn eeuwige rust

raam licht...

vervagende blik kruipt in de ogen

dood is een spel

die als een stille slang in de harten woont

bloed als ijs...

alsof je traan in de winter omhelst.

sneeuw…

sneeuw in bevroren ogen