On ne sait jamais - Psykup

Je me suis laissé aller à penser

Mes pensées m’ont laissé aller

Là où l’on ne sait jamais

Le temps a passé

Le nôtre est compté

J’irai recevoir la somme de mes essais

Unis dans le doute

Bercés d’illusions

La déroute redoutée

On ne sait jamais

J’ai besoin de moi

Tu connais mes impasses

Impassible, tu passes les saisons à mes côtés

Mes blessures me rassurent

Je suis humain, par delà les ratures

Mais la raison se lasse

Dans ton doute, je m’abstiens

Nos êtres à avoir s’inscrivent au passé, décomposés, complexés

Les synonymes ne suffisent plus à oublier nos amplitudes anonymes

Mes inspirations expirent

Tes aspirations m’inspirent

En hauteur tu respires

Tout au fond je sais

Redescendus des cimes, on ne sait jamais

Les étiquettes sont collées

La confiance ébranlée

Nos dates sont délavées

Les salives ravalées

Nos façades rénovées

Cependant j’irai, car on ne sait jamais

ik laat mezelf denken

Mijn gedachten laten me gaan

Waar je nooit weet

De tijd is verstreken

De onze is genummerd

Ik zal de som van mijn beproevingen gaan ontvangen

Verenigd in twijfel

Gewiegd met illusies

De gevreesde route

We weten nooit

ik heb mezelf nodig

Je kent mijn doodlopende wegen

Onbewogen, breng je de seizoenen door aan mijn zijde

Mijn wonden stellen me gerust

Ik ben een mens voorbij de uitwissingen

Maar de rede wordt moe

Bij twijfel onthoud ik mij van stemming

Onze wezens die we moeten hebben, maken deel uit van het verleden, afgebroken, gecomplexeerd

Synoniemen zijn niet langer voldoende om onze anonieme amplitudes te vergeten

Mijn inspiraties verlopen

Jouw ambities inspireren mij

Hoog adem je

Diep van binnen weet ik het

Terug van de toppen, je weet maar nooit

Labels zitten vast

verbrijzeld vertrouwen

Onze dadels zijn uitgewassen

Het ingeslikte speeksel

Onze gerenoveerde gevels

Maar ik zal gaan, want je weet maar nooit