Rötmånad - Promoe

Ingen hör

Ingen hör

Ingen ser

Ingenting

(Vers 1)

Svetten klibbar, flugorna surrar

Där är svensken innanför stugornas dörrar

Blodet tjockt, flyter trögt som konversationen

Orden faller kalla ner på kvällsmatsbordet

Magen känns uppsvälld, klockan den tickar

Livet rinner iväg, kastar försoffade blickar

Genom tv-fönstret

Och se det mönstret

Upprepas gång efter gång

Av vårt eget rum

Känns klaustrofobiskt, krympande, kvävande

Tanken kommer, krypande, krälande

Kravlande upp till ytan igen

Krymplingar redan som ynglingar, stympade

Stöpta, döpta efter mallen

Känns som svensson über alles

Han sänker volymen på allsång från skansen

Skriker ut sin ångest från en balkong någonstans

Ingen hör

Ingen ser man

Föds och dör — inget mer va

Ensamheten driver oss till vansinne

Mänsklighetens tid minskar med var timme

Ingen hör

Ingen ser man

Föds och dör — inget mer va

Ensamheten driver oss till vansinne

Mänsklighetens tid

(Vers 2)

Soporna stinker, flugorna surrar

Luften darrar av värmen, och frugan hon börjar

Men tålamodet tryter, som konversationen

Och blodet flyter ut på kvällsmatsbordet

Magen är uppsvälld, klockan har tickat

Livet har runnit ut, det har gått snart en vecka

Gardinen är dragen för fönstret

Hans rum känns som om det äter honom som cancer-svulster

Hypokondriskt, växande, väsande

Psykologiskt knäckande, jäsande

Mytologiskt förhäxande, täcks han med

Ondskan som blåser bort all eftertänksamhet

Livet en långsam föruttnelse

Överblommad och snart förvuxen

Men människan skördar det i ett slag hårt mot pannan

Den här världen gör det svårt att andas för

Ingen hör

Ingen ser man

Föds och dör — inget mer va

Ensamheten driver oss till vansinne

Mänsklighetens tid minskar med var timme

Ingen hör

Ingen ser man

Föds och dör — inget mer va

Ensamheten driver oss till vansinne

Apokalypsens tid är snart inne

Ingen ser

Ingen hör

Ingenting

Känns som svensson über alles X 6

Skriker ut sin ångest från en balkong någonstans

Niemand hoort

Niemand hoort

niemand ziet het

Niets

(Vers 1)

Zweet plakt, de vliegen zoemen

Er is de Zweed binnen de deuren van de huisjes

Het bloed dik, traag stromend als het gesprek

De woorden vallen koud op de eettafel

De maag voelt opgeblazen, de klok tikt door

Het leven stroomt weg, werpt slaperige ogen

Door het tv-raam

En zie dat patroon

Keer op keer herhaald

Van onze eigen kamer

Voelt zich claustrofobisch, krimpt, verstikt

De gedachte komt, kruipen, kruipen

Weer naar de oppervlakte kruipen

Krekels al zo jong, verminkt

Cast, genoemd naar de sjabloon

Voelt als svensson über alles

Hij verlaagt het volume van de meezinger vanuit het fort

Zijn angst ergens vanaf een balkon uitschreeuwen

Niemand hoort

niemand ziet het

Geboren en sterven - niets meer huh

Eenzaamheid maakt ons gek

De tijd van de mensheid neemt elk uur af

Niemand hoort

niemand ziet het

Geboren en sterven - niets meer huh

Eenzaamheid maakt ons gek

De tijd van de mensheid

(Vers 2)

Het afval stinkt, de vliegen zoemen

De lucht trilt van de hitte, en de vrouw begint ze

Maar geduld raakt op, net als het gesprek

En het bloed stroomt eruit op de eettafel

De maag is gezwollen, de klok heeft getikt

Het leven is voorbij, het is bijna een week geleden

Het gordijn is dichtgetrokken voor het raam

Zijn kamer voelt alsof het hem opeet als kankergezwellen

Hypochonder, groeiend, sissend

Psychologisch kraken, fermenteren

Mythologisch betoverend, hij is bedekt met

Het kwaad dat alle contemplatie wegblaast

Het leven een langzaam verval

Overdreven en snel overwoekerd

Maar de mens plukt het hard in één klap tegen het voorhoofd

Deze wereld maakt het moeilijk om te ademen

Niemand hoort

niemand ziet het

Geboren en sterven - niets meer huh

Eenzaamheid maakt ons gek

De tijd van de mensheid neemt elk uur af

Niemand hoort

niemand ziet het

Geboren en sterven - niets meer huh

Eenzaamheid maakt ons gek

De tijd van de apocalyps is binnenkort hier

niemand ziet het

Niemand hoort

Niets

Voelt als svensson über alles X 6

Zijn angst ergens vanaf een balkon uitschreeuwen