The Village Street - PROJECT LA

IN these rapid, restless shadows,

Once I walked at eventide,

When a gentle, silent maiden,

Walked in beauty at my side

She alone there walked beside me

All in beauty, like a bride.

Pallidly the moon was shining

On the dewy meadows nigh;

On the silvery, silent rivers,

on the mountains far and high

On the ocean’s star-lit waters,

Where the winds a-weary die Slowly,

silently we wandered

From the open cottage door,

Underneath the elm’s long branches

To the pavement bending o’er;

Underneath the mossy willow

And the dying sycamore.

With the myriad stars in beauty

All bedight, the heavens were seen,

Radiant hopes were bright around me,

Like the light of stars serene;

Like the mellow midnight splendor of the Night’s Trradiate queen.

Audibly the elm-leaves whispered Peaceful, pleasant melodies,

Like the distant murmured music of unquiet, lovely seas:

While the winds were hushed in stumber In the fragrant flowers and

trees.

Wondrous and unwonted beauty Still adorning all did seem,

While I told my love in fables 'Neath the willows by the stream,

Would the heart have kept unspoken Love that was its rarest dream!

Instantly away we wandered In the shadowy twilight tide, She,

the silent, scornful maiden, Walking calmly at my side,

With a step serene and stately, All in beauty, all in pride.

Swift and keen there came unto me Ritter memories of the past On me,

like the rain in Autumn On the dead leaves,

cold and fast Underneath the elms we parte By the lowly cottage door;

One brief word alone was uttered Never on our lips before;

And away I walked forlornly, Broken-hearted evermore.

Slowly,

silently I loitered, Homeward, in the night, alone;

Sudden anguish bound my spirit,

That my youth had never known Wild unrest,

like that which cometh When the Night’s tmst dream hath flown.

Now,

to me the elm-leaves whisper Mad, discordant melodies,

And keen melodies like shadows ttaunt the moaning willow

trees, And the sycamores with laughter Mock me in the nightly breeze.

Sad and pale the Autumn moonlight Through the sighing foliage

streams;

And each morning, midnight shadow,

Shadow of my sorrow seems;

Strive, heart,

forget thine idol!

And, o soul, forget thy dreams!

IN deze snelle, rusteloze schaduwen,

Eens liep ik tijdens de avond,

Wanneer een zachtaardig, stil meisje,

Liep schoonheid aan mijn zijde binnen

Zij alleen daar liep naast me

Alles in schoonheid, als een bruid.

Pallidly scheen de maan

Op de met dauw bedekte weiden nabij;

Op de zilverachtige, stille rivieren,

op de bergen heinde en verre

Op de door sterren verlichte wateren van de oceaan,

Waar de wind vermoeid langzaam sterft,

stilletjes dwaalden we rond

Van de open deur van het huisje,

Onder de lange takken van de iep

Naar het trottoir dat buigt;

Onder de bemoste wilg

En de stervende plataan.

Met de talloze sterren in schoonheid

Alle bedight, de hemel werd gezien,

Stralende hoop was helder om me heen,

Als het licht van de sterren sereen;

Zoals de zachte middernachtelijke pracht van de Night's Tradiate-koningin.

Hoorbaar fluisterden de iepenbladeren Vreedzame, aangename melodieën,

Zoals de verre gemompelde muziek van onrustige, lieflijke zeeën:

Terwijl de winden waren gestild in de struiken In de geurige bloemen en

bomen.

Wonderlijke en ongewone schoonheid Nog steeds sieren alles leek,

Terwijl ik mijn liefde in fabels vertelde: 'Neath the willows by the stream,

Zou het hart onuitgesproken Liefde hebben bewaard, dat was zijn zeldzaamste droom!

Meteen weg dwaalden we In het schimmige schemeringstij, Zij,

het stille, minachtende meisje, Rustig aan mijn zijde lopend,

Met een stap sereen en statig, All in beauty, all in pride.

Snel en scherp kwamen er bij mij Ritter herinneringen uit het verleden Op mij,

zoals de regen in de herfst op de dode bladeren,

koud en snel Onder de iepen scheiden we Door de nederige deur van het huisje;

Er werd slechts één kort woord geuit. Nooit eerder op onze lippen;

En weg liep ik eenzaam, voor altijd met een gebroken hart.

Langzaam,

stilletjes slenterde ik, Homeward, in de nacht, alleen;

Plotselinge angst bond mijn geest,

Dat mijn jeugd nooit wilde onrust heeft gekend,

zoals dat wat komt wanneer de eerste droom van de nacht is gevlogen.

Nutsvoorzieningen,

voor mij fluisteren de iepenbladeren gekke, dissonante melodieën,

En scherpe melodieën als schaduwen treiteren de kreunende wilg

bomen, en de platanen lachen me uit in de nachtelijke bries.

Verdrietig en bleek het herfstmaanlicht Door het zuchtende gebladerte

stromen;

En elke ochtend, middernacht schaduw,

Schaduw van mijn verdriet lijkt;

Streef, hart,

vergeet je idool!

En, o ziel, vergeet uw dromen!