The Valley of Unrest - PROJECT LA

The Valley of Unrest

BY EDGAR ALLAN POE

Once it smiled a silent dell

Where the people did not dwell;

They had gone unto the wars,

Trusting to the mild-eyed stars,

Nightly, from their azure towers,

To keep watch above the flowers,

In the midst of which all day

The red sun-light lazily lay.

Now each visitor shall confess

The sad valley’s restlessness.

Nothing there is motionless—

Nothing save the airs that brood

Over the magic solitude.

Ah, by no wind are stirred those trees

That palpitate like the chill seas

Around the misty Hebrides!

Ah, by no wind those clouds are driven

That rustle through the unquiet Heaven

Uneasily, from morn till even,

Over the violets there that lie

In myriad types of the human eye—

Over the lilies there that wave

And weep above a nameless grave!

They wave:—from out their fragrant tops

External dews come down in drops.

They weep:—from off their delicate stems

Perennial tears descend in gems.

De vallei van onrust

DOOR EDGAR ALLAN POE

Zodra het een stille Dell glimlachte

Waar de mensen niet woonden;

Ze waren de oorlogen ingegaan,

Vertrouwend op de zachtaardige sterren,

Nachtelijk, vanuit hun azuurblauwe torens,

Om de wacht te houden boven de bloemen,

Waartussen de hele dag

Het rode zonlicht lag lui.

Nu zal elke bezoeker bekennen

De rusteloosheid van de trieste vallei.

Niets is onbeweeglijk—

Niets behalve de airs die broeden

Over de magische eenzaamheid.

Ah, bij geen wind worden die bomen in beroering gebracht

Die kloppen als de kille zeeën

Rond de mistige Hebriden!

Ah, bij geen wind worden die wolken voortgedreven

Dat ruisen door de onrustige hemel

Ongemakkelijk, van 's morgens tot zelfs,

Over de viooltjes die daar liggen

In talloze soorten van het menselijk oog:

Over de lelies daar die golf

En huil boven een naamloos graf!

Ze zwaaien: -vanuit hun geurige toppen

Externe dauw valt in druppels.

Ze huilen: van hun tere stengels

Eeuwige tranen dalen neer in edelstenen.