The Foggy Dew - Primordial

As down the glen one Easter morn to a city fair rode I

There Armed lines of marching men in squadrons passed me by

No pipe did hum nor battle drum did sound it’s dread tatoo

But the Angelus bell o’er the Liffey swell rang out through the foggy dew

Right proudly high over Dublin Town they hung out the flag of war

'Twas better to die 'neath an Irish sky than at Sulva or Sud El Bar

And from the plains of Royal Meath strong men came hurrying through

While Britannia’s Huns, with their long range guns sailed in through the foggy

dew

But the bravest fell, and the requiem bell rang mournfully and clear

For those who died that Eastertide in the springing of the year

And the world did gaze, in deep amaze, at those fearless men, but few

Who bore the fight that freedom’s light might shine through the foggy dew

'Twas Britannia bade our Wild Geese go that small nations might be free

But their lonely graves are by Sulva’s waves or the shore of the Great North Sea

Oh, had they died by Pearse’s side or fought with Cathal Brugha

Their names we will keep where the fenians sleep 'neath the shroud of the foggy

dew

Ah, back through the glen I rode again and my heart with grief was sore

For I parted then with valiant men whom I never shall see more

But to and fro in my dreams I go and I’d kneel and pray for you,

For slavery fled, O glorious dead, When you fell in the foggy dew.

Toen ik op een paasochtend door de vallei naar een stadskermis reed, reed ik

Daar gingen gewapende rijen marcherende mannen in squadrons me voorbij

Geen pijp zoemde of slagtrom klonk het is een gevreesde tatoeage

Maar de Angelus-bel boven de deining van Liffey klonk door de mistige dauw

Helemaal trots hoog boven Dublin, hingen ze de oorlogsvlag uit

Het was beter om te sterven onder een Ierse lucht dan in Sulva of Sud El Bar

En uit de vlakten van Royal Meath kwamen sterke mannen aanstormen

Terwijl Britannia's Hunnen met hun langeafstandskanonnen door de mist voeren

dauw

Maar de dappersten vielen, en de requiemklok luidde treurig en duidelijk

Voor degenen die stierven die Paastijd in de lente van het jaar

En de wereld staarde, in diepe verbazing, naar die onverschrokken mannen, maar weinigen

Wie voerde de strijd dat het licht van de vrijheid door de mistige dauw zou kunnen schijnen?

'Het was Britannia die onze wilde ganzen opdroeg dat kleine naties vrij zouden kunnen zijn'

Maar hun eenzame graven zijn bij de golven van Sulva of de kust van de Grote Noordzee

Oh, waren ze gestorven aan Pearse's zijde of hadden ze gevochten met Cathal Brugha

Hun namen zullen we houden waar de fenians slapen 'onder de lijkwade van de mistige'

dauw

Ah, terug door de vallei reed ik weer en mijn hart van verdriet deed pijn

Want ik heb toen afscheid genomen van dappere mannen die ik nooit meer zal zien

Maar heen en weer in mijn dromen ga ik en ik zou knielen en voor je bidden,

Want de slavernij vluchtte, o glorieuze doden, Toen je viel in de mistige dauw.