Journey's End - Primordial

Shafts of morning dew, fade to dusk

Fires in the distance, make shadows dance

Under this Blood Red Sky, a million martyrs died

And beneath the pale moon’s face

They shall Again Arise…

Some things are best left in dreams

Reality, can be a cruel mistress

Are your lessons learnt…

Chapters close, veins collapse

A passage ends

A rite is earnt…

Their Blood hath quenched the land

Their spirit has set the stone

And forever the Pagan lands shall cry

With a heart so heavy…

…and limbs so weary

Let no man for his sins atone our days of Glory have gone…

Stralen van ochtenddauw, vervagen tot de schemering

Vuren in de verte, laat schaduwen dansen

Onder deze bloedrode lucht stierven een miljoen martelaren

En onder het gezicht van de bleke maan

Ze zullen weer opstaan...

Sommige dingen kun je het beste in dromen laten

Realiteit, kan een wrede minnares zijn

Zijn je lessen geleerd...

Hoofdstukken sluiten, aderen storten in

Een passage eindigt

Een rite is verdiend...

Hun bloed heeft het land uitgeblust

Hun geest heeft de steen gezet

En voor altijd zullen de heidense landen huilen

Met een hart zo zwaar...

...en ledematen zo vermoeid

Laat niemand voor zijn zonden verzoening brengen in onze dagen van glorie...