Autumn's Ablaze - Primordial

And so it seems

I am unbound in my misery

I am drunk in my sobriety

…and twisted animosiety

The private moments of man

Are rarely ever seen

Yet, autumn gathers me up And sheds me in her leaves

Falling takes forever

From the grace of man

I fell so far

No one ever saw

How far I fell

From the grace of man

She is dressed in golden brown for me Sheds her leaves like a second skin

There is fire, in your eyes tonight

No brighter sun, no darker moon

Sister Morrigu

This way comes,

And so it seems it is Another passionless night

Another hopeless fight

And another battle that I’ve lost

En zo lijkt het

Ik ben ongebonden in mijn ellende

Ik ben dronken in mijn nuchterheid

...en verwrongen vijandigheid

De privémomenten van de man

Worden zelden gezien

Toch verzamelt de herfst me en werpt me in haar bladeren

Vallen duurt een eeuwigheid

Van de genade van de mens

Ik ben zo ver gevallen

Niemand heeft ooit gezien

Hoe ver ik ben gevallen

Van de genade van de mens

Ze is voor mij goudbruin gekleed. Verliest haar bladeren als een tweede huid

Er is vuur in je ogen vanavond

Geen fellere zon, geen donkere maan

Zuster Morrigu

Deze kant komt,

En dus lijkt het weer een passieloze nacht te zijn

Weer een hopeloos gevecht

En nog een strijd die ik heb verloren