Не успел - Poligon

Миг за мигом догорают дни,

Эти пыльные стены — мы всегда в них одни…

В душных квартирах, словно в грязной тюрьме,

Мы даём мечтам умереть в себе!

Но наступает время, пробивают часы,

Приходят мысли о том, чего не сделал ты,

О том, что столько хотелось успеть,

Но где тот ластик, что даст

Все ошибки стереть?

Знаешь и не знаешь, находишь и теряешь,

А свет в конце тоннеля — это поезд на путях!

День за днём проходит и жизнь к концу подходит,

А всё что так хотел ты… не успел!

II.

Жизнь, как река: нас уносит волнами

И холодный поток оставляет без сил.

Разрывая на части, погружая в глубины,

Она в пыль растирает всё, что ты так любил!

Хороводы теней… Незнакомые лица…

В них теряя друзей, мы находим врагов.

И, потратив всю жизнь на пустые стремления,

Мы погрязнем в трясине несбывшихся снов.

III.

Словно стрелки часов, ты бежишь круг за кругом,

Испугавшись успеть, так спешишь опоздать.

Не хочешь смириться и себе признаться,

Что теперь слишком поздно хоть что-то менять!

Размытый силуэт, ты — тень среди людей,

Жизнь превратил в могилу и схоронился в ней.

И разум костенеет, и страх грызёт тебя:

Ты хочешь, но не можешь вырваться со дна…

Van moment tot moment branden de dagen af

Deze stoffige muren - we zijn er altijd alleen in ...

In benauwde appartementen, als in een vuile gevangenis,

We laten dromen in ons sterven!

Maar de tijd komt, de klok slaat,

Gedachten komen over wat je niet hebt gedaan

Over het feit dat ik zoveel wilde doen,

Maar waar is de gum die zal geven?

Alle fouten wissen?

Je weet en weet niet, je vindt en je verliest,

En het licht aan het einde van de tunnel is een trein op de sporen!

Dag na dag gaat voorbij en het leven komt tot een einde,

En alles wat je zo graag wilde ... had geen tijd!

II.

Het leven is als een rivier: we worden meegesleurd door de golven

En de koude stroom laat je zonder kracht achter.

Verscheurend, stortend in diepte,

Ze maalt alles waar je zo van hield tot stof!

Ronde dansen van schaduwen... Onbekende gezichten...

Door vrienden in hen te verliezen, vinden we vijanden.

En, na mijn hele leven te hebben besteed aan lege ambities,

We zullen wentelen in het moeras van onvervulde dromen.

III.

Als de wijzers van een klok loop je rond en rond

Bang om op tijd te zijn, dus haast om te laat te komen.

Je wilt je niet verzoenen en aan jezelf toegeven

Het is nu te laat om iets te veranderen!

Wazig silhouet, je bent een schaduw onder de mensen

Hij veranderde het leven in een graf en begroef zichzelf erin.

En de geest verstijft, en angst knaagt aan je:

Je wilt, maar je kunt niet ontsnappen uit de bodem...