The Soundless Music Of The Lake - Põhjast

I came to rest beside a placid lake

I’d run all night, and then I had to stop

At daybreak, when my strength had given out

Awearily down to my knees I sank

Fear crippled me and darkness I foresaw

Yet faint I was, too powerless to rise

Alas, sick fascination forced my eyes

To look into the dark, enthralling deeps

There did I see a thing, a pallid face

That stared at me with horrid, rictus grin

Cold eyes and sneering maw, it ghastly lurked

I felt it was inhuman, felt its wrath

Of course I knew this beast, I knew it well

— it was the very one that I had fled

It beckoned me and I held out my hand…

Lake’s surface rippled once and then stood still

Ik kwam tot rust naast een rustig meer

Ik zou de hele nacht rennen, en toen moest ik stoppen

Bij het aanbreken van de dag, toen mijn kracht het begaf

Awearily tot op mijn knieën ik zonk

Angst verlamde me en duisternis voorzag ik

Maar zwak was ik, te machteloos om op te staan

Helaas, zieke fascinatie dwong mijn ogen

Om in de donkere, boeiende diepten te kijken

Daar zag ik iets, een bleek gezicht

Die me aanstaarde met afschuwelijke, rictus grijns

Koude ogen en spottende muil, het lag op de loer

Ik voelde dat het onmenselijk was, voelde zijn toorn

Natuurlijk kende ik dit beest, ik kende het goed

— het was degene die ik was gevlucht

Het wenkte me en ik stak mijn hand uit...

Het oppervlak van het meer golfde een keer en stond toen stil