The Man From The Past - Põhjast

One word may well destinies mould

One glance or a purposeful frown may suffice

For the terminal act to unfold

The vile ones consider you overly vile

The worthless have doubt in your worth

The people entrapped in the furnace of hell

Curse you deeper yet into the earth

Your birth is your fault, your loyalty — sin

No place in this world is your home

A wanderer, thirsty, forsaken and lost

This desert you’re destined to roam

As an anchor you fall and are left thus to hang

— left to hang, void of warmth and of life

Like a sun upon vacuum you’ll finally set

To the bosom of slow-thawing ice

You are followed by clouds that blacken the sky

And, before they begin to ascend

Will pour down all their earnest and venomous tears

As if mourning the death of a friend

Eén woord kan best wel eens schimmel vormen

Eén blik of een doelgerichte frons kan voldoende zijn

Om de terminalhandeling te laten ontvouwen

De verachtelijke vinden je overdreven gemeen

De waardelozen twijfelen aan je waarde

De mensen gevangen in de oven van de hel

Vervloek je dieper nog in de aarde

Uw geboorte is uw schuld, uw loyaliteit — zonde

Geen plaats in deze wereld is jouw huis

Een zwerver, dorstig, verlaten en verloren

Deze woestijn waar je naartoe gaat zwerven

Als anker val je en blijf je dus hangen

— links om op te hangen, zonder warmte en leven

Als een zon op vacuüm ga je eindelijk onder

Naar de boezem van langzaam ontdooiend ijs

Je wordt gevolgd door wolken die de lucht zwart maken

En voordat ze beginnen te stijgen

Zal al hun ernstige en giftige tranen storten

Alsof je rouwt om de dood van een vriend