The Drowning of St Christopher - Piano Magic

There’s no heart in the men who run these mountain bars

All love extinguished by location and cold fronts

Dogs in the parking lot surround the car for scraps of affection

For eyes not glazed over like black ice

Thousands of kilometres of roughage and terracotta roofs

Horizons replaced by horizons

We run the belly of rainclouds between madrid and valencia

With the radio tuned into the weather we don’t have

St christopher drowns crossing the river

Firs blown onto the windscreen disperse like a pack of tiny black birds

Service stations are watched over from the hills by shepherds

Who spend all their days flooded by thought

A deafening meditation

The cowbells, like bloody church alarms

Smashing the silence of grass, of the air

I am interviewed in a sleepy bar by a girl who wants me to explain

«The warmth of nostalgia,» incensed that i «glamourise sadness»

And after seven hours on the road

I have lost all defences — they are roadkill, torn up, gutted

At night, tiny red beacons crown lonely antennas

Everywhere is shepherded in the absence of gods

Cities spoil everything

That there is somewhere to go and something to do

When the partition between sleep

And awake in the back of the van features such happy accidents

Hazed dreams in an unfocused super 8 mm

On rainy nights, we are docked in the harbour of circular ballrooms

Playing to the shadows, playing to revolving mirrorballs

Our harbours are in brandy glasses

Our music is swilled

In hostels, fourth floor, bare rooms but for a bed and a sink

We stare vacant at sleeping guitars

Wndering how many fucks and violence

And drugs have intervalled us staring at sleeping guitars

And the taps can’t be turned off

And there’s suspect movement on the stairwell

Small pictures of boats in storms

Watches and money in our shoes

We wake up and the building is still there

And we’re still in it, like miserable captains

Er zit geen hart in de mannen die deze bergbars runnen

Alle liefde gedoofd door locatie en koufronten

Honden op de parkeerplaats omringen de auto voor stukjes genegenheid

Voor ogen die niet verglaasd zijn als ijzel

Duizenden kilometers ruwvoer en terracotta daken

Horizonnen vervangen door horizonten

We rennen door de buik van regenwolken tussen Madrid en Valencia

Met de radio afgestemd op het weer dat we niet hebben

St. christopher verdrinkt bij het oversteken van de rivier

Sparren die op de voorruit worden geblazen, verspreiden zich als een roedel kleine zwarte vogels

Tankstations worden vanuit de heuvels bewaakt door herders

Die al hun dagen overspoeld worden door gedachten

Een oorverdovende meditatie

De koebellen, zoals bloedige kerkalarmen

De stilte van gras, van de lucht brekend

Ik word geïnterviewd in een slaperige bar door een meisje dat wil dat ik het uitleg

«De warmte van nostalgie, woedend dat ik verdriet verheerlijk»

En na zeven uur onderweg

Ik ben alle verdedigingen kwijt - ze zijn weggereden, verscheurd, gestript

'S Nachts bekronen kleine rode bakens eenzame antennes

Overal wordt gehoed in de afwezigheid van goden

Steden verpesten alles

Dat er ergens heen te gaan en iets te doen is

Wanneer de partitie tussen slaap

En wakker achterin het busje heeft zulke gelukkige ongelukken

Wazige dromen in een ongerichte super 8 mm

Op regenachtige nachten liggen we aangemeerd in de haven van ronde balzalen

Spelen tegen de schaduwen, spelen tegen draaiende spiegelbollen

Onze havens zitten in cognacglazen

Onze muziek is doorweekt

In hostels, vierde verdieping, kale kamers maar voor een bed en een wastafel

We staren leeg naar slapende gitaren

Vraagt ​​​​u zich af hoeveel fucks en geweld

En drugs hebben ons doen staren naar slapende gitaren

En de kranen kunnen niet worden uitgeschakeld

En er is verdachte beweging op het trappenhuis

Kleine foto's van boten in storm

Horloges en geld in onze schoenen

We worden wakker en het gebouw staat er nog

En we zitten er nog steeds in, als ellendige kapiteins