Guilt's Tune - Peter Broderick

She was not up to go somewhere

Unless she could clearly see the end

Even though most times she did arrive

The place looked so much different

If some duck ever tried to help her

She’d spit right in his face

And he quickly went to tel his friends

How she is so ungrateful

But maybe one day she felt a little guilty

She repeated that thought and various spits

Until she learned it’s finally true

And ran back to the pond to see me

Her plan was simple

Apologize and leave

But it took longer than she imagined

By the time she found that family of ducks

She was so tired and she, and she fainted

The moment she woke

She tried to sing

But nothing could be heard

She had lost the ability in her sleep

She looked at the ducks and began to weep

Ze was niet in staat om ergens heen te gaan

Tenzij ze het einde duidelijk kon zien

Ook al kwam ze meestal aan

De plaats zag er zo veel anders uit

Als een eend haar ooit heeft proberen te helpen

Ze spuugde recht in zijn gezicht

En hij ging snel zijn vrienden vertellen

Hoe ze zo ondankbaar is

Maar misschien voelde ze zich op een dag een beetje schuldig

Ze herhaalde die gedachte en verschillende spugen

Tot ze leerde dat het eindelijk waar is

En rende terug naar de vijver om me te zien

Haar plan was simpel

Excuses en vertrek

Maar het duurde langer dan ze had gedacht

Tegen de tijd dat ze die familie van eenden vond

Ze was zo moe en zij, en ze viel flauw

Het moment dat ze wakker werd

Ze probeerde te zingen

Maar er was niets te horen

Ze had het vermogen verloren in haar slaap

Ze keek naar de eenden en begon te huilen