Nine Thorny Tickets - Peggy Lee

All this I was doing over a man

In loneliness going across the bare moor

And through the blind night, in the pitch of the darkness

Lost from the high road

Through many riched fields

Down slopes that were soggy

Over stubble and furrow, with stumble and sorrow

Through nine thorny thickets by ruined old forts

To the brow of the mountain

And missing the box and their green habitation

Whose hateful companions circled around me

A fighter betrayed in the thick of the battle

A girl in a jail, a girl in a jail

But worse than the fogs of all desolation

Were the spirits of evil circling around m

And my crossing and praying, my charming and rhyme

Of little avail

This took a long time, but at last, I lookd up

And there were the stars

Like cherries, they were, in the orchard of night

All yellow and red, all shining and bright

The sparks of the bonfires for seven dear saints

The gems of the host and the harness of heaven

The pickets of embers whose orbits are long

And wind cannot take them

Wind cannot take them

I stopped in my tracks, «look you» I said

This is over and done he has got to be told

God forgive me the telling, I’ll travel no more

To the door of his dwelling, I’ll travel no more

Through any such goings, nor block my good acts

On the face of the stone

Dit alles deed ik voor een man

In eenzaamheid over de kale hei

En door de blinde nacht, in het pikkedonker

Verloren van de hoofdweg

Door vele rijke velden

Hellingen af ​​die drassig waren

Over stoppels en voren, met struikelen en verdriet

Door negen doornige struikgewas door verwoeste oude forten

Naar het voorhoofd van de berg

En de doos en hun groene bewoning missen

Wiens hatelijke metgezellen om me heen cirkelden

Een vechter verraden in het heetst van de strijd

Een meisje in een gevangenis, een meisje in een gevangenis

Maar erger dan de mist van alle verlatenheid

Waren de geesten van het kwaad die rond m . cirkelden

En mijn oversteek en gebed, mijn charme en rijm

Van weinig nut

Dit duurde lang, maar eindelijk keek ik op

En daar waren de sterren

Net als kersen waren ze, in de boomgaard van de nacht

Allemaal geel en rood, allemaal glanzend en helder

De vonken van de vreugdevuren voor zeven dierbare heiligen

De edelstenen van de gastheer en het harnas van de hemel

De piketten van sintels waarvan de banen lang zijn

En wind kan ze niet aan

Wind kan ze niet aan

Ik stopte in mijn tracks, "kijk je" zei ik

Dit is voorbij en gedaan moet hij worden verteld

God vergeef me het vertellen, ik zal niet meer reizen

Naar de deur van zijn woning, ik zal niet meer reizen

Door zulke dingen heen, noch mijn goede daden blokkeren

Op het gezicht van de steen