Anhedonia - Pears

Deep within attentions equidistance, this hollow sphere of hopelessness

expandds 'till it pops and there is only nothingness between nothingness and I,

but I digress.

Perfect skin, ball of life, a blister, a blip, once removed, collected cool,

often sidelined and whipped.

I’m teething at the toes of courts convened in teh arean of the argument

demaned.

The blissful absence: wealth unearned, ne’er babought, bethrothed to open world

hallucinauts.

Shifting shapes, sleek dissolve, still bereft of a cause, farers clad,

sans-design, no respite a conditional clause.

Driven only by the voide, my darling Anhedonia.

Give me death!

This fortress once erected, named and scheduled for collapse, fading aptitudes

and insticnts and all memories left to pass, grip the hands of my companions

with whom I’ll perish in my cell, ancient fables of immortal sounding like a

dying bell.

I can still feel them.

It carries like an atom bomb, oh wistful worlds, it carries like an atom bomb.

Diep in de gelijke afstand van aandacht, deze holle sfeer van hopeloosheid

breidt uit tot het knalt en er alleen niets is tussen niets en ik,

maar ik dwaal af.

Perfecte huid, bal van het leven, een blaar, een blip, eenmaal verwijderd, koel verzameld,

vaak buitenspel gezet en geslagen.

Ik ben tandjes bij de tenen van rechtbanken bijeengeroepen in het gebied van het argument

eiste.

De gelukzalige afwezigheid: onverdiende rijkdom, nooit gekocht, verloofd met de open wereld

hallucinauten.

Verschuivende vormen, gestroomlijnd oplossen, nog steeds verstoken van een oorzaak, geklede farao's,

sans-design, geen respijt een voorwaardelijke clausule.

Alleen gedreven door de leegte, mijn lieve Anhedonia.

Geef me de dood!

Dit fort ooit gebouwd, genoemd en gepland om in te storten, vervagende vaardigheden

en instincten en alle herinneringen die nog moeten gaan, grijp de handen van mijn metgezellen vast

met wie ik zal omkomen in mijn cel, oude fabels van onsterfelijk die klinken als een...

stervende bel.

Ik kan ze nog steeds voelen.

Het draagt ​​als een atoombom, oh weemoedige werelden, het draagt ​​als een atoombom.