Dearthairin O Mo Chroi - Pauline Scanlon

I am a young fellow who has always loved rural sport

The fairs and the patterns of Erin I used to resort,

The true sons of Bacchus were always in my company,

Till I was deprived of my deartháirín ó mo chroí.

When we were children we did each other adore,

This lovely green island we wandered it o’er and o’er,

My brother was taken and sent o’er the dark rolling sea,

And I am left lonely for deartháirín ó mo chroí.

The womb’s turned to earth that gave birth to my brother and me,

My father and mother have gone to eternity,

We worked at our trade and our money we spent it quite free,

Which makes me lament for my deartháirín ó mo chroí.

In Dublin’s fair city my brother he was pressed away

On board of a warship to Spain o’er the wild rolling sea.

Where cannons roar loudly and bullets like lightening do fly,

Perhaps in some battle my deartháirín ó might die.

If heaven would aid me and send me to Spain where he be,

My life I would venture to set him at liberty,

Like a true loyal brother I would fight for him manfully,

Or I’d die in the arms of my deartháirín ó mo chroí.

But now I’m alone like the desolate bird of the night,

The world and it’s beauties no longer afford me delight,

The dark narrow grave is the only sad refuge for me,

Since I lost my heart’s treasure my deartháirín ó mo chroí.

Ik ben een jonge kerel die altijd van sport op het platteland heeft gehouden

De beurzen en de patronen van Erin die ik gebruikte,

De echte zonen van Bacchus waren altijd in mijn gezelschap,

Tot ik werd beroofd van mijn deartháirín ó mo chroí.

Toen we kinderen waren, waren we dol op elkaar,

Dit mooie groene eiland dwaalden we af en toe,

Mijn broer werd meegenomen en over de donkere golvende zee gestuurd,

En ik ben eenzaam achtergelaten voor deartháirín ó mo chroí.

De baarmoeder is naar de aarde gekeerd die mijn broer en mij heeft gebaard,

Mijn vader en moeder zijn naar de eeuwigheid gegaan,

We werkten in ons vak en ons geld gaven we vrij gratis uit,

Wat me doet treuren om mijn deartháirín ó mo chroí.

In de mooie stad van Dublin werd mijn broer weggedrukt

Aan boord van een oorlogsschip naar Spanje over de woest glooiende zee.

Waar kanonnen luid brullen en kogels als bliksem vliegen,

Misschien zou in een gevecht mijn deartháirín ó kunnen sterven.

Als de hemel me zou helpen en me naar Spanje zou sturen waar hij is,

Mijn leven zou ik wagen hem in vrijheid te stellen,

Als een echte loyale broer zou ik manmoedig voor hem vechten,

Of ik zou sterven in de armen van mijn deartháirín ó mo chroí.

Maar nu ben ik alleen als de verlaten vogel van de nacht,

De wereld en haar schoonheden bieden me geen vreugde meer,

Het donkere, smalle graf is de enige droevige toevlucht voor mij,

Sinds ik de schat van mijn hart verloor, mijn deartháirín ó mo chroí.