In Shame Love, In Shame - Pauline Scanlon

They whisper their stories and they glance with the eye,

They look over my shoulder when I pass them by,

My father and mother they treat me the same,

Hear the Nightingale crying in shame love, in shame.

Cling to me tight love hold my hand,

The road it is long love, and harsh is the land,

That’s the cross we must carry for having no name,

Hear the Nightingale crys now in shame love, in shame.

I have wings on my feet and of love I have dreamed,

The moon and the stars, oh how friendly they seemed,

The touch of his hand in the soft summer rain,

But the Nightingale crys now in shame love, in shame.

Once in the starlight when he held me close,

Down by the green meadows, where grew the wild rose,

The wind sang of love, oh how soft it’s refrain,

Hear the Nightingale crying in shame love, in shame.

Now hush little darling we soon will be there,

A blanket of love will surround you with care,

No vile tongues will whisper you will never feel pain,

Hear the Nightingale crying in shame love, in shame.

The meek wil inherit, I curse this decree

And suffers small children will come onto me

And the sins of your father on your head will be laying

Oh hear the nightingale crying in shame love, in shame

How mute are the birds now, my bonny young boy,

How deep is the river, how silent your cry,

Let the water baptise you, then we’ll both hear a name,

Hear the Nightingale sing, there’s no shame, there’s no shame.

END

Ze fluisteren hun verhalen en ze kijken met de ogen,

Ze kijken over mijn schouder als ik ze voorbij loop,

Mijn vader en moeder behandelen me hetzelfde,

Hoor de Nachtegaal huilen van schaamte, liefde, schaamte.

Klamp je stevig vast, hou mijn hand vast,

De weg is lang liefde, en hard is het land,

Dat is het kruis dat we moeten dragen omdat we geen naam hebben,

Hoor de Nachtegaal nu huilen in schaamte liefde, in schaamte.

Ik heb vleugels aan mijn voeten en van liefde heb ik gedroomd,

De maan en de sterren, oh wat leken ze vriendelijk,

De aanraking van zijn hand in de zachte zomerregen,

Maar de Nachtegaal huilt nu in schaamte liefde, in schaamte.

Eens in het sterrenlicht toen hij me dicht tegen zich aan hield,

Beneden bij de groene weiden, waar de wilde roos groeide,

De wind zong van liefde, oh hoe zacht is het refrein,

Hoor de Nachtegaal huilen van schaamte, liefde, schaamte.

Nu stil kleine schat, we zullen er snel zijn,

Een deken van liefde zal je met zorg omringen,

Geen gemene tongen zullen fluisteren dat je nooit pijn zult voelen,

Hoor de Nachtegaal huilen van schaamte, liefde, schaamte.

De zachtmoedigen zullen erven, ik vervloek dit besluit

En lijdt kleine kinderen zullen op mij komen

En de zonden van je vader op je hoofd zullen worden gelegd

Oh hoor de nachtegaal huilen van schaamte liefde, schaamte

Hoe stom zijn de vogels nu, mijn knappe jongen,

Hoe diep is de rivier, hoe stil je gehuil,

Laat je dopen door het water, dan horen we allebei een naam,

Hoor de Nachtegaal zingen, er is geen schaamte, er is geen schaamte.

EINDE