Winter's Hard - Paris Monster

Bundle up, son

In winters hard,

You can’t let the wind blow the warmth from your heart

A storm—this is not a storm;

this descends

From heaven, it seems, and without end

I touch for awhile that shaking limb

Too soft on the end;

in the middle—too slim

My eyes not on yours, but the limbs that extend

To heaven, it seems, or without end.

Your work for awhile with stronger wood

To fell with an axe.

So you stand.

So it stood

For what?

and for why?

Well, that depends

If it’s fire we need;

in fire it ends

Or look to the steps that lead to sleep

A mountain for me, for a boy but a leap

Before you were born, they’d started to bend

And soon they will break, so sooner we’ll mend.

And under the door comes rushing air

In summer a breeze;

now a threat;

so repair

But none of these things overwhelm.

I contend:

Don’t worry if it breaks.

It all gets mended in the end

Now look through the glass to Norman’s Hill

Though barren of fruit, a promise was made that this cold cannot kill

That one of these days, should God allow,

What’s there in the earth will blossom somehow

This orchard, your mind, they need the freeze

To come to the spring with a strength and an ease

What quickens my heart and waters my eyes is

Too soon will come life if the temperature rises

Goodbye and keep cold, I know what I said

Don’t mean to confuse, or to fill up your head

With too much supposed wisdom—only words

Distracting myself from something that hurts

So bundle up son, your heart, your mind

Be naked above, grab the wind from behind

Our life is on earth, to that we attend

But heaven, I hear, is without end

A storm this is not.

This is how we ascend

And heaven, I hear, is without end

Bundel je, zoon

In harde winters,

Je kunt de wind niet de warmte uit je hart laten blazen

Een storm - dit is geen storm;

dit daalt

Vanuit de hemel lijkt het, en zonder einde

Ik raak dat trillende ledemaat een tijdje aan

Te zacht aan het einde;

in het midden - te smal

Mijn ogen niet op de jouwe, maar de ledematen die zich uitstrekken

Naar de hemel, zo lijkt het, of zonder einde.

Je werkt een tijdje met sterker hout

Om te vallen met een bijl.

Dus je staat.

Dus het stond

Waarvoor?

en waarom?

Nou, dat hangt ervan af

Als het vuur is, hebben we nodig;

in vuur eindigt het

Of kijk naar de stappen die naar slaap leiden

Een berg voor mij, voor een jongen maar een sprong

Voordat je werd geboren, begonnen ze te buigen

En binnenkort zullen ze breken, dus sneller zullen we herstellen.

En onder de deur komt ruisende lucht

In de zomer een briesje;

nu een bedreiging;

dus repareer

Maar geen van deze dingen overweldigen.

Ik beweer:

Maak je geen zorgen als hij kapot gaat.

Uiteindelijk wordt het allemaal verholpen

Kijk nu door het glas naar Norman's Hill

Hoewel onvruchtbaar, werd een belofte gedaan dat deze kou niet kan doden

Dat een dezer dagen, als God het toestaat,

Wat er in de aarde is, zal op de een of andere manier bloeien

Deze boomgaard, je geest, ze hebben de bevriezing nodig

Om met kracht en gemak naar de lente te komen

Wat mijn hart sneller doet kloppen en mijn ogen doet tranen is

Te snel komt het leven als de temperatuur stijgt

Vaarwel en houd het koud, ik weet wat ik zei

Bedoel niet om te verwarren, of om je hoofd te vullen

Met te veel veronderstelde wijsheid - alleen woorden

Mezelf afleiden van iets dat pijn doet

Dus bundel je zoon, je hart, je geest

Wees naakt van boven, pak de wind van achteren

Ons leven is op aarde, waaraan we deelnemen

Maar de hemel, hoor ik, kent geen einde

Een storm is dit niet.

Dit is hoe we opstijgen

En de hemel, hoor ik, is zonder einde