Al Este Del Edén - Paloma San Basilio

Alguien dijo quiero cantar mi canción preferida

que por los sembrados de arroz aprendí de memoria,

en horas de desaliento, cuando más duele la herida,

entre montañas de arados y falta de semillas.

Campesinos y estudiantes tiran de esa cortina

Y a lo lejos se distinguen hilos de luz y plata

bañando la piel desnuda detrás de la neblina

donde se esconde la noche afilando su espada.

Y en la aurora de los poetas libres

oí cantar al este del Edén,

almendros y laurel,

te vi volver al Este del Edén.

Alguien dijo puedo volar, tengo alas de verdad,

me crecieron en la celda entre muros de hielo,

cuando la llave dio vueltas dentro de mi soledad,

me llegó una escalera caída del cielo.

Y en la aurora de los poetas libres oí cantar al este del Edén,

almendros y laurel, te vi volver al Este del Edén.

Vi volver otras sonrisas más felices que nunca,

con lo que creí perdido bajo el peso del metal,

más allá del horizonte sé que espera tu boca

a mis labios agrietados por caminos de sal.

En la aurora de los poetas libres

oí cantar al este del Edén,

almendros y laurel, te vi volver al este del Edén,

al este del Edén, al este del Edén…

Iemand zei dat ik mijn favoriete liedje wil zingen

dat ik door de rijstvelden uit mijn hoofd heb geleerd,

in uren van ontmoediging, wanneer de wond het meest pijn doet,

tussen bergen ploegen en gebrek aan zaden.

Boeren en studenten trekken aan dat gordijn

En in de verte zijn draden van licht en zilver te onderscheiden

badende blote huid achter de mist

waar de nacht zijn zwaard verschuilt.

En in de dageraad van vrije dichters

Ik hoorde ten oosten van Eden zingen,

amandelbomen en laurier,

Ik zag je teruggaan naar East Eden.

Iemand zei dat ik kan vliegen, ik heb echte vleugels

Ze groeiden me op in de cel tussen muren van ijs,

toen de sleutel omdraaide in mijn eenzaamheid,

Ik kreeg een ladder uit de hemel gevallen.

En in de dageraad van de vrije dichters hoorde ik het oosten van Eden zingen,

amandelbomen en laurier, ik zag je terugkeren naar het oosten van Eden.

Ik zag andere glimlachen gelukkiger terugkeren dan ooit,

met wat ik dacht dat verloren was gegaan onder het gewicht van het metaal,

Voorbij de horizon weet ik dat je mond wacht

naar mijn gebarsten lippen door zoutpaden.

Aan het begin van vrije dichters

Ik hoorde ten oosten van Eden zingen,

amandelbomen en laurier, ik zag je terugkeren naar het oosten van Eden,

ten oosten van Eden, ten oosten van Eden...