The Great Elsewhere - Owen Pallett

Talking, what’s it good for?

Absolutely nothing

Wrestle, let’s wrestle

You can pin me to anything

Thought I saw you in my tea leaves

Thought I saw you in a forest flame

I’ll fill up the silence with the sound of your holy name

Knowledge of the sea-ways, knowledge of how the water flows

Whoever coined the phrase has never had to brave the snow

I climbed the shroud to the top-sail and I peeked through the glass

The curvature bisected by a wintry mizzen mast

The scar upon my stomach, I call it my Flying V

And every time I show it, I can feel your eyes on me

How many islands will surrender to the blunderbuss?

And how long must we sail before you show your face to us?

Followed him out to the end of the pier

«Don't come any closer,» he cried, «I am afraid

Of the man I’ll become if I lay my

Life down for a people who I don’t even care for.»

Face to his face, I put my

Hand into his and I tried to tell him, «No

I’ve seen his work upon the panes of cathedrals

In the sweat of the workers and the flight of the seagulls.»

My words were drowned out by the sound

Of the motors and rowers, the ship as it ran aground

And from the trees came a thousand soldiers

I went down on my knees with a spear in my shoulder

About face, about face, I swam back

To the Victoria.

I shiver with the

Memory, memory of the island dwellers

And the indifferences of the Storyteller

Praten, waar is het goed voor?

Helemaal niets

Worstelen, laten we worstelen

Je kunt me overal op vastpinnen

Dacht dat ik je in mijn theeblaadjes zag

Dacht dat ik je zag in een bosvlam

Ik zal de stilte opvullen met het geluid van je heilige naam

Kennis van de zeewegen, kennis van hoe het water stroomt

Degene die de uitdrukking heeft bedacht, heeft nog nooit de sneeuw hoeven te trotseren

Ik klom de lijkwade naar het marszeil en ik gluurde door het glas

De kromming doorsneden door een winterse bezaanmast

Het litteken op mijn buik, ik noem het mijn Flying V

En elke keer dat ik het laat zien, voel ik je ogen op me gericht

Hoeveel eilanden zullen zich overgeven aan de donderbus?

En hoe lang moeten we varen voordat je je gezicht aan ons laat zien?

Ik volgde hem naar het einde van de pier

«Kom niet dichterbij,» riep hij, «ik ben bang

Van de man die ik zal worden als ik mijn

Levenslang voor een volk waar ik niet eens om geef.»

Oog in oog met zijn gezicht leg ik mijn

Hand in de zijne en ik probeerde hem te zeggen: "Nee"

Ik heb zijn werk gezien op de ruiten van kathedraal

In het zweet van de arbeiders en de vlucht van de meeuwen.»

Mijn woorden werden overstemd door het geluid

Van de motoren en roeiers, het schip zoals het aan de grond liep

En uit de bomen kwamen duizend soldaten

Ik ging op mijn knieën met een speer in mijn schouder

Over gezicht, over gezicht, ik zwom terug

Naar de Victoria.

Ik huiver met de

Herinnering, herinnering aan de eilandbewoners

En de onverschilligheid van de verhalenverteller