Revel in Oblivion - Orpheus Omega

Built to break a sense of purpose as we fall

To endless slumber holding on to the pieces as they ebb away

Time and tide awaits no one only the early bird catches the prey

Or go hungry in this world of disarray

Remembering that nothing lasts forever

In this deforming state of consciousness

We’re left to live what’s left behind

Only dining on memories of the future

Bringing us the same defeat

Revel in oblivion discard your mortal shell

And embrace the end as life wears thin

Revel in oblivion

Now you paint your piece on the canvas

To be covered up by the next in this bloodline frailty

But without an ending why seek to reach the highest peaks

With fragility and weakness in mind another reason to

Revel in oblivion discard your mortal shell

And embrace the end as life wears thin

Revel in oblivion the darkness grows within

Embrace the cold as the lights go dim

Revel in oblivion

Our chance is fleeting and ends but a moment much too soon

Etch in deep secure your place in the precious flow of nature’s flawed embrace

No one escapes

Gebouwd om een ​​gevoel van doel te doorbreken als we vallen

Om eindeloze slaap vast te houden aan de stukken terwijl ze wegebben

Tijd en getij wachten op niemand alleen de vroege vogel vangt de prooi

Of ga hongerig worden in deze wereld van wanorde

Onthouden dat niets voor altijd is

In deze vervormende staat van bewustzijn

We zijn overgelaten om te leven wat er is achtergelaten

Alleen dineren met herinneringen aan de toekomst

Brengt ons dezelfde nederlaag

Geniet van de vergetelheid, gooi je sterfelijke schelp weg

En omarm het einde terwijl het leven dun wordt

Geniet van de vergetelheid

Nu schilder je je stuk op het canvas

Om te worden bedekt door de volgende in deze broosheid van de bloedlijn

Maar zonder een einde, waarom proberen de hoogste toppen te bereiken

Met breekbaarheid en zwakte in gedachten nog een reden om:

Geniet van de vergetelheid, gooi je sterfelijke schelp weg

En omarm het einde terwijl het leven dun wordt

Geniet van de vergetelheid waarbinnen de duisternis groeit

Omarm de kou terwijl de lichten doven

Geniet van de vergetelheid

Onze kans is vluchtig en eindigt, maar een moment veel te vroeg

Zet diep in en verzeker je plaats in de kostbare stroom van de gebrekkige omhelzing van de natuur

Niemand ontsnapt