We Are Divided - Only Crime

It’s down to the quick, going over like a brick

There’s a tent overhead because the tenants got sick

Of all the germs in the sky that they never kept high

What good’s a mile of convenience if there’s only one side?

I’ve got a heart like a lion but a brain like a sieve

I keep my habits in the basement where the guns all live

I’ve got the jitters, the shakes, a car without brakes

I spend days getting dizzy from repeating my mistakes, and it’s true…

Like we’ve been shown, desensitized

We drag ourselves through this maze

We’re too alone to recognize

Believe in our own disgrace, we’re better off outside the race

Somewhere a life breaks down to the edge at the bottom of a sign

Between the scars and the trains never running on time

If there’s a bigger type of lie than a man above the sky

When the world goes, man, will the telephones die?

Behind the bars on the wall, there’s a room without a sound

And a crack in the ceiling where the blood runs down

I see my time fly by

The days blend out

The signs tell it all without a shadow of a doubt, and it’s true…

Like we’ve been shown, desensitized

We drag ourselves through this maze

We’re too alone to recognize

Believe in our own disgrace, we’re better off outside the race

Time so defined as the ages wash away, but our lives can’t be undone by the

outside

Just one life sown without vice, keep the old ones out of sight

Without faith, words come gray

We are divided and alone

Het komt neer op het snelle, gaat als een baksteen

Er hangt een tent omdat de huurders ziek zijn geworden

Van alle ziektekiemen in de lucht die ze nooit hoog hielden

Wat heb je aan gemak als er maar één kant is?

Ik heb een hart als een leeuw, maar een brein als een zeef

Ik houd mijn gewoonten in de kelder waar de wapens allemaal wonen

Ik heb de kriebels, de trillingen, een auto zonder remmen

Ik word dagen duizelig van het herhalen van mijn fouten, en het is waar...

Zoals ons is getoond, ongevoelig gemaakt

We slepen ons door dit doolhof

We zijn te alleen om te herkennen

Geloof in onze eigen schande, we zijn beter af buiten de race

Ergens breekt een leven af ​​tot aan de rand onderaan een bord

Tussen de littekens en de treinen die nooit op tijd rijden

Als er een groter soort leugen is dan een man boven de hemel

Als de wereld vergaat, man, gaan de telefoons dan dood?

Achter de tralies aan de muur is een kamer zonder geluid

En een barst in het plafond waar het bloed naar beneden loopt

Ik zie mijn tijd voorbij vliegen

De dagen vloeien in elkaar over

De borden vertellen het allemaal zonder enige twijfel, en het is waar...

Zoals ons is getoond, ongevoelig gemaakt

We slepen ons door dit doolhof

We zijn te alleen om te herkennen

Geloof in onze eigen schande, we zijn beter af buiten de race

Tijd zo gedefinieerd als de eeuwen wegspoelen, maar ons leven kan niet ongedaan worden gemaakt door de

buiten

Slechts één leven gezaaid zonder ondeugd, houd de oude uit het zicht

Zonder geloof worden woorden grijs

We zijn verdeeld en alleen