Tenebrae - Only Crime

Command and repose and perfect posture

Set up to segregate afflictions we foster

The words fall dead, slip down the side

The wounded risen up and taken from the worst ride

Out in the cold when we speak solid breath

We make our moves under cover of death

Outside the walls with the sick and insane

No shade or shelter from the shame-flavored rain

And I can see it’s the same as before

Condemned to suffer the seeds we have sown

To the degree that we reject and deny

Too greedy, too selfish to try

Deadbolt the mind, unplug the phone

Deny the promise of what’s freely been shown

Just turn away, pretend it’s not there

The strings of ignorance grown too sick to care

Out on an island of self-centered spite

Lay in our beds under cover of night

Curl up and weep, narcissistic in vain

No shade or shelter from the shame-flavored rain

And without a shift in course

We will approach our destination

Can you deny it?

Throughout the flames that scorch the civility

Right off the page of a selfish history

The tide turns to create it’s union

Now’s our chance, time to disconnect

Preserve some dignity, a system to respect

It’s been justified and relegated

We bog down in our symptoms of despair

Too far along to pretend we even care

Pretend you fucking care

Commando en rust en perfecte houding

Instellen om aandoeningen die we koesteren te scheiden

De woorden vallen dood, glippen langs de kant

De gewonden stonden op en namen deel aan de slechtste rit

Buiten in de kou als we een stevige adem hebben

We maken onze bewegingen onder het mom van de dood

Buiten de muren met de zieken en krankzinnigen

Geen schaduw of beschutting tegen de naar schaamte smakende regen

En ik zie dat het hetzelfde is als voorheen

Veroordeeld om te lijden aan de zaden die we hebben gezaaid

In de mate dat we afwijzen en ontkennen

Te hebzuchtig, te egoïstisch om te proberen

Sluit de geest, ontkoppel de telefoon

Ontken de belofte van wat vrijelijk is getoond

Draai je gewoon weg, doe alsof het er niet is

De snaren van onwetendheid werden te ziek om erom te geven

Op een eiland van egocentrische wrok

Lig in onze bedden onder dekking van de nacht

Kruip in bed en huil, tevergeefs narcistisch

Geen schaduw of beschutting tegen de naar schaamte smakende regen

En zonder een verschuiving in koers

We naderen onze bestemming

Kun je het ontkennen?

Door de vlammen die de beleefdheid verschroeien

Direct naast de pagina van een egoïstische geschiedenis

Het tij keert om zijn unie te creëren

Dit is onze kans, tijd om de verbinding te verbreken

Behoud wat waardigheid, een systeem om te respecteren

Het is gerechtvaardigd en gedegradeerd

We verzanden in onze symptomen van wanhoop

Te ver om te doen alsof het ons iets kan schelen

Doe alsof je verdomme om je geeft