The Old Churchyard - Offa Rex

Come, come with me out to the old churchyard

I so well know those paths 'neath the soft green sward

Friends slumber in there that we want to regard;

We will trace out their names in the old churchyard

Mourn not for them, their trials are o’er

And why weep for those who will weep no more?

For sweet is their sleep, though cold and hard

Their pillows may be in the old churchyard

And I know that it’s vain when our friends depart

To breathe kind words to a broken heart;

And I know that the joy of life is marred

When we follow lost friends to the old churchyard

But were I at rest 'neath yonder tree

Oh, why would you weep, my friends, for me?

I’m so weary, so wayworn, why would you retard

The peace I seek in the old churchyard?

Why weep for me, for I’m anxious to go

To that haven of rest where no tears ever flow;

And I fear not to enter that dark lonely tomb

Where our Savior has lain and conquered the gloom

I rest in the hope that one bright day

Sunshine will burst to these prisons of clay

And old Gabriel’s trumpet and voice of the Lord

Will wake up the dead in the old churchyard

Kom, kom met me mee naar het oude kerkhof

Ik ken die paden 'onder het zachtgroene gras' zo goed

Vrienden sluimeren daarbinnen die we willen beschouwen;

We zullen hun namen opsporen op het oude kerkhof

Treur niet om hen, hun beproevingen zijn voorbij

En waarom huilen om degenen die niet meer willen huilen?

Want zoet is hun slaap, hoewel koud en hard

Hun kussens bevinden zich mogelijk op het oude kerkhof

En ik weet dat het tevergeefs is als onze vrienden vertrekken

Om vriendelijke woorden in te ademen voor een gebroken hart;

En ik weet dat de vreugde van het leven wordt bedorven

Wanneer we verloren vrienden volgen naar het oude kerkhof

Maar was ik in rust 'onder de boom ginds'

Oh, waarom zouden jullie om mij huilen, mijn vrienden?

Ik ben zo moe, zo versleten, waarom zou je vertragen?

De rust die ik zoek op het oude kerkhof?

Waarom huilen om mij, want ik sta te popelen om te gaan

Naar die oase van rust waar nooit tranen vloeien;

En ik ben bang dat donkere, eenzame graf niet binnen te gaan

Waar onze Heiland heeft gelegen en de duisternis heeft overwonnen

Ik rust in de hoop dat op een heldere dag

Sunshine zal barsten naar deze gevangenissen van klei

En de trompet van de oude Gabriël en de stem van de Heer

Zal de doden wakker maken op het oude kerkhof