Moonlit - Octavia Sperati

There she is, looking down at me

Down at us, gazing with a sigh

Bright as always, clouds give way

Tonight so sharp, so clear and solid

Knows all her missions, never ever failed

The roar will rise to kill in the name…

How can they «forget» and never regret?

Not taking their chances and heal?

It’s awful and true, this manic award

Blowing their souls to pieces for him

You’re going down and that is the end

No heroes left but fallen men

She catches it all so gently with a shine

They’re on their thrones, looking down at us

With hate and loss the aim remains

So unfairly in their misery

How can they go on and never look back?

When will they accept and give in?

All over the fear comes closer to us

The stars will shine beyond the end

Daar is ze, ze kijkt op me neer

Op ons neerkijkend met een zucht

Helder als altijd, wolken wijken

Vanavond zo scherp, zo duidelijk en solide

Kent al haar missies, heeft nooit gefaald

Het gebrul zal stijgen om te doden in de naam ...

Hoe kunnen ze 'vergeten' en nooit spijt hebben?

Niet hun kansen nemen en genezen?

Het is verschrikkelijk en waar, deze manische prijs

Hun ziel aan stukken blazen voor hem

Je gaat naar beneden en dat is het einde

Geen helden meer, maar gevallen mannen

Ze vangt het allemaal zo zacht met een glans

Ze zitten op hun tronen en kijken op ons neer

Met haat en verlies blijft het doel

Dus onterecht in hun ellende

Hoe kunnen ze doorgaan en nooit meer achterom kijken?

Wanneer accepteren ze en geven ze toe?

Overal komt de angst dichter bij ons

De sterren zullen voorbij het einde schijnen