Спецслужбы - ОбщежитиЕ

В месте, где едят и пьют

Мне сообщили: «Вас убьют»

«Спасибо.

Принесите пива»

В окне бегут куда-то торопливо

Люди — не спасут

Футбол под потолком, соседний столик

Секунда.

Сахар.

Пепельница.

Двое

Проходит нож — быстрее, чем удар

Пальба, как борщ, размешивает бар

Меня выводят — чудом не убитым

Кладут на землю.

Снег на ней насыпан

«Майор?

Ты ведь майор?

Я твой.

К себе везите

Здесь не стоит работать

Людей как рвоты»

Да, это я виноват, что сошёл огонь

Да, это я сделал так, что выпал свет

Да, это я виноват в том, что происходит

Да, это я, это я в том числе

«Рассказываю.

Звать никто.

Нас много

Как муравьи под каменной плитой мы жили долго

Потом оно перевернулось, небо наше

Забило солнце так, что стало страшно

Мы высыпались, где молчали камни

Окно открыли, высадили ставни

В реке замерзшей разглядели лето

Поэтому с тобой сейчас беседую

Как ласку от родителей обратно

Мы взяли жар оттуда, где он спрятан

Был.

Как снег с дождем, не зная меры

Вначале шли последними, теперь — первые

Среди таких же никого, людей без роду-племени

Без дерева в окне, без времени

Как ось на глобусе без юга с севером

Как в космосе троллейбус, как комета в комнате

Как сеть без связи с сервером

Из леса выйдешь, брат, в машину сядешь

Меня и ветками не забросаешь даже, здесь оставишь,

А почему?

Да потому, что я — никто!

Тебе, себе, ему»

Да, это я виноват, что пришёл огонь

Да, это я сделал так, что зажёгся свет

Да, это я виноват в том, что происходит

Да, это я, это я в том числе

«Понятно.

Кто склонил вас к вашей деятельности?»

«Вой ветра.

Сон о том, что всё изменится

Весна, пропавшая куда-то

И песня неизвестного солдата

Заката шум и шёпот лиха

И дым.

И первый „DOOM“

И то, как тихо, бывает на молитве»

Майор закашлялся

Мои слова раздались каким-то смехом диким у него в груди

Не знаю как, но где-то его я убедил

Он сел, сглотнул слюну

Ругнулся в сторону куда-то,

А после взял — и не убил

Стоять оставил возле

Автопилотом я вперед, а он обратно

Пошли

К закату собирался день

И на снегу лопата

Валялась никому не нужной

Иду, а сам — как будто не ожил еще

И лес как будто не разбужен

Op een plek waar ze eten en drinken

Ze vertelden me: "Je wordt vermoord"

"Bedankt.

Breng een biertje"

In het raam rennen ze haastig ergens heen

Mensen - zal niet redden

Voetbal onder het plafond, naast tafel

Tweede.

Suiker.

Asbakje.

Twee

Passeert een mes - sneller dan een slag

Schieten als borsjt roert de bar

Ze schakelen me uit - op wonderbaarlijke wijze niet gedood

Ze lagen op de grond.

Er ligt sneeuw op

Belangrijk?

Ben je een majoor?

Ik ben de jouwe.

Breng me naar jou

Het is het niet waard om hier te werken

mensen houden van overgeven"

Ja, het is mijn schuld dat het vuur neerkwam

Ja, ik was het die het licht deed uitvallen

Ja, ik ben degene die verantwoordelijk is voor wat er gebeurt

Ja, ik ben het, ik ben het, inclusief

"Ik vertel.

Bel niemand.

We zijn met velen

Als mieren onder een stenen plaat hebben we lang geleefd

Toen draaide het om, de lucht is van ons

De zon ging onder zodat het eng werd

We sliepen waar de stenen stil waren

Het raam stond open, de luiken waren gevallen

De zomer werd gezien in de bevroren rivier

Daarom praat ik nu met jou

Als een streling van ouders terug

We namen de hitte van waar het verborgen is

Was.

Zoals sneeuw en regen, de maat niet kennen

Eerst kwam als laatste, nu eerst

Onder dezelfde niemand, mensen zonder een clan-stam

Geen boom voor het raam, geen tijd

Als een as op een wereldbol zonder zuid en noord

Als een trolleybus in de ruimte, als een komeet in een kamer

Als een netwerk zonder verbinding met een server

Je verlaat het bos, broer, je gaat in de auto zitten

Je gooit niet eens takken naar me, je laat me hier achter,

En waarom?

Ja, want ik ben niemand!

jij, jezelf, hem"

Ja, het is mijn schuld dat het vuur kwam

Ja, ik was het die het licht deed branden

Ja, ik ben degene die verantwoordelijk is voor wat er gebeurt

Ja, ik ben het, ik ben het, inclusief

"Begrijpelijk.

Wie heeft u tot uw activiteit overgehaald?”

“Gehuil van de wind.

Droom dat alles zal veranderen

Lente, ergens heen

En het lied van de onbekende soldaat

Zonsonderganggeluid en onstuimig gefluister

En rook.

En de eerste "DOOM"

En hoe stil is het bij het gebed"

majoor hoestte

Mijn woorden weerklonken met een soort wilde lach in zijn borst

Ik weet niet hoe, maar ergens heb ik hem overtuigd

Hij ging zitten, slikte speeksel in

ergens vervloekt

En toen nam hij - en doodde niet

Links om naast te staan

Autopilot I vooruit, en hij terug

Gingen

De dag ging naar zonsondergang

En een schop in de sneeuw

Was nutteloos rondslingeren

Ik loop, en ikzelf - alsof ik nog niet tot leven ben gekomen

En het bos lijkt niet te ontwaken