Антоха - ОбщежитиЕ

Снег сыпется, уже за шею лезет

От этого столба до этого — шагов десять

Пять секунд

Достаточно, чтобы сказать всё то, что требуется в этих случаях

Антоха знал, что Лене с ним скучно

В этот раз тоже

Он доставал и складывал слова

Как ножик

От столба до столба вся судьба

От столба до столба одни сугробы и зима

Снег остался валяться, стал большим

Время в день собираться завтрашний

Первое время было нормально

Он ходил и думал о Сталине

Однажды из-за него они весь день не разговаривали

Антоха говорил, что неспроста он стал отцом народов

Что без него они гуляли бы в немецком городе

Молчала Лена

Дело было в декабре, по-моему

Как раз на день рождения генералиссимуса

«Мы как снежинки.

Что от нас зависит?»

Она тогда сказала на прощание

Антоха посмотрел в глаза

Пожал плечами

Однажды в пивной на окраине города к нему подошел парень

Разговор по ходу становился смелым:

«А ты, я вижу, тоже хочешь дело делать!

Давай-ка к нам, в Москву!

Из этой тишины мышьей

Такие люди нам нужны!»

Сразу сгорят все столбы и сугробы

Если на снег упадет эта бомба

Та, что в крови, что в груди, словно с Богом

Та, что искрит и зовёт на подмогу

Сразу пройдут все шаги и поступки

Все разговоры, дороги и куртки

Если кольцом не вернутся секунды

В место, где бился огонь как безумный!

Дорога за счёт организации

Поезд летит, как птица

Антоха веселится:

В Москве он не был ещё в свои двадцать три

Огонь внутри

Душа — большая искра

В Москве на собрании

Обсуждались дела министра образования

Речь шла о том, что происходит в школе

«Дело зашло слишком далеко!», —

Взрывался парень, который пригласил Антоху на собрание

«Мы теряем время, пока растет поколение

Которое не знает ни о Ленине, ни о богоявлении!

Людей ведут к системе, где они будут как поленья под пилами!

Мы должны собраться с силами!

Надо что-то делать!»

От столба до столба вся судьба

От неё нет ни слова, ни письма

Снег остался валяться, где мы шли

Время в день собираться завтрашний

Sneeuw valt, klimt al bij de nek

Van deze pijler naar deze - tien stappen

vijf seconden

Genoeg om alles te zeggen wat in deze gevallen nodig is

Antokha wist dat Lena zich met hem verveelde

Ook deze keer

Hij haalde uit en zette woorden

Zoals een mes

Van pilaar tot pilaar alle lot

Van kolom tot kolom, alleen sneeuwbanken en winter

De sneeuw bleef rollen, werd groot

Tijd in de dag om morgen samen te komen

De eerste keer was ok

Hij liep en dacht aan Stalin

Eens, vanwege hem, praatten ze de hele dag niet

Antokha zei dat het niet zonder reden was dat hij de vader van naties werd

Dat ze zonder hem in een Duitse stad zouden lopen

Stille Lena

Het was in december, denk ik

Net op tijd voor de verjaardag van de Generalissimo

“We zijn als sneeuwvlokken.

Wat hangt van ons af?

Ze nam toen afscheid

Antokha keek in de ogen

schouderophalend

Eens, in een pub aan de rand van de stad, benaderde een man hem

Het gesprek werd vet naarmate het vorderde:

“En jij, zie ik, wil ook zaken doen!

Kom naar ons, naar Moskou!

Van deze stilte van een muis

Zulke mensen hebben we nodig!

Alle palen en sneeuwbanken zullen onmiddellijk branden

Als deze bom in de sneeuw valt

Die in het bloed, in de borst, als bij God

Degene die vonken en om hulp roept

Alle stappen en daden gaan onmiddellijk voorbij

Allemaal gepraat, wegen en jassen

Als de ring geen seconden terugkeert

Naar de plek waar het vuur als een gek heeft gevochten!

De weg ten koste van de organisatie

De trein vliegt als een vogel

Antokha heeft plezier:

Op zijn drieëntwintigste was hij nog niet in Moskou

vuur van binnen

Ziel is een grote vonk

In Moskou tijdens een vergadering

Zaken van de minister van Onderwijs werden besproken

Het ging over wat er op school gebeurt.

"Het is te ver gegaan!"

De man die Antokha uitnodigde voor de vergadering ontplofte

"We verspillen tijd terwijl een generatie groeit

Wie weet noch over Lenin, noch over de Driekoningen!

Mensen worden naar een systeem geleid waar ze als boomstammen onder zagen zullen zijn!

We moeten onze krachten bundelen!

Moet iets doen!"

Van pilaar tot pilaar alle lot

Van haar is er geen woord, geen letter

De sneeuw bleef vallen waar we liepen

Tijd in de dag om morgen samen te komen