A Forlorn Wanderer - Obscure Infinity

Carved by hours of many fullmoon cycles

His face an abyss, hands eroded by drudgery

Bearing ruins, bearing perdition on his shoulders

In the eye and in the morn

The old spirit is walking onward, but walking forlorn

A cursed destiny

Neither crown nor halo upon the head

A vast trial

A vast burden

That he cannot shed

An obscure aura

That emanates from a body that has bled

A moribund walker

A silent talker

He strides among the dead

With genuine will

They call him the doomed

They call him the possessed

But what they don’t know is

That his soul is more than blessed

They advise him to plead

And kneel in front of Yahweh’s altar

To call for divine intervention

It would be the cry for

A celestial empire that has never been

And will never reveal salvation

Beyond the borders of society

Beyond the borders of normal man

Walks the follower of the left hand path

And beyond the borders of flesh

And beyond the manifestations of time

The forlorn wanderer will find a kingdome for his self

A kingdome for the forlorn

Everything was left behind

Except the will to strive for higher

Chaos preacher raise your voice

Invoke the black illuminating fire

Give birth to mental liberation

And death to stagnation

In your kingdome forlorn

Unexpected strength and power

Channels the hungry wide eye gazer

The more inconspicuous he acts outwardly

The wilder the nature behind the pupil

Marked by symbols and divine hands

His face a mask, his hands are tools and weapons

Bearing wisdom, bearing faith, king of the unknown

Gesneden door uren van vele cycli van volle maan

Zijn gezicht een afgrond, handen uitgehold door sleur

Ruïnes dragend, verderf op zijn schouders dragend

In het oog en in de ochtend

De oude geest loopt verder, maar loopt verloren

Een vervloekt lot

Noch kroon noch halo op het hoofd

Een uitgebreide proefperiode

Een enorme last

Dat hij niet kan vergieten

Een duistere uitstraling

Dat komt voort uit een lichaam dat is gebloed

Een stervende wandelaar

Een stille prater

Hij schrijdt tussen de doden

Met oprechte wil

Ze noemen hem de gedoemde

Ze noemen hem de bezetene

Maar wat ze niet weten is

Dat zijn ziel meer dan gezegend is

Ze adviseren hem om te pleiten

En kniel voor het altaar van Jahweh

Om goddelijke tussenkomst te vragen

Het zou de roep om

Een hemels rijk dat er nooit is geweest

En zal nooit redding onthullen

Buiten de grenzen van de samenleving

Buiten de grenzen van de normale man

Loopt de volger van het pad aan de linkerkant

En buiten de grenzen van vlees

En voorbij de manifestaties van de tijd

De verlaten zwerver zal een koninkrijk voor zichzelf vinden

Een koninkrijk voor de verlatenen

Alles bleef achter

Behalve de wil om naar hoger te streven

Chaos prediker verhef je stem

Roep het zwarte verlichtende vuur op

Geef geboorte aan mentale bevrijding

En dood aan stagnatie

In je verloren koninkrijk

Onverwachte kracht en kracht

Kanaliseert de hongerige grote ogen-kijker

Hoe onopvallender hij uiterlijk doet?

Hoe wilder de natuur achter de pupil

Gekenmerkt door symbolen en goddelijke handen

Zijn gezicht een masker, zijn handen zijn gereedschap en wapens

Wijsheid dragen, geloof dragen, koning van het onbekende