Телефонный звонок - Обаяние Невовлечённости

Телефонный звонок.

Разговор.

Успокоение…

Времени жаль, когда-то утраченного навсегда и впустую.

В сонме сомнений мне еще дорого чье-то мнение.

Я у обочины жду встречных фар, голосую.

Куда занесет в этот раз — не предвижу и не хочется думать.

Кончится ночь, жаль, конечно, но мудренее вечера утро.

Завтра, представь себе, я целый день буду светлой и мудрой,

А послезавтра кончатся силы, со мной опять будет трудно.

Знаю!.. Что поделать — ночная рефлексия лишь погружает

В черную яму души, и обратно опять нету хода.

Тают голубые снега — это смена времени года,

Тают надо мной облака, оставляя бездонной свободу…

Телефонный звонок.

Разговор.

Радости слезы…

Как это много — просто услышать далекий твой голос,

Ставший родным, утверждающий, что не бывает поздно,

Мы еще живы — тем и сильны, тем и родственны звездам.

А сказки подходят к концу, и наша — не исключение.

Tabula rasa — жди вдохновения и начинай сначала.

Страшно, ведь я не знаю, может ли быть продолжение,

Страшно от того, что ночью приходится греться свечами.

Телефонный звонок.

Разговор.

Понемногу уходит тоска…

Начинаю искать себя в утреннем солнце.

Радость моя,

Всего тебе самого!

И радость смеется…

Спасибо, звони.

Я надеюсь, до скорого…

Telefoongesprek.

Gesprek.

Kalm…

Tijd is jammer, eens voor altijd verloren en verspild.

Bij een groot aantal twijfels is iemands mening me nog steeds dierbaar.

Ik wacht langs de weg op tegemoetkomende koplampen, ik stem.

Waar het deze tijd zal duren - ik voorzie niet en wil niet denken.

De nacht houdt op, jammer natuurlijk, maar de ochtend is wijzer dan de avond.

Stel je voor, morgen zal ik de hele dag helder en wijs zijn,

En overmorgen zal mijn kracht opraken, het zal weer moeilijk worden met mij.

Ik weet het! .. Wat te doen - nachtreflectie dompelt alleen onder

In de zwarte put van de ziel, en opnieuw is er geen weg terug.

Blauwe sneeuw smelt - dit is de verandering van seizoenen,

Wolken smelten boven mij en laten een bodemloze vrijheid achter...

Telefoongesprek.

Gesprek.

Vreugde tranen...

Hoeveel het is om je verre stem te horen,

Werd inheems, bewerend dat het nooit te laat is,

We leven nog - daarom zijn we sterk, daarom zijn we verwant aan de sterren.

En aan sprookjes komt een einde, en die van ons is geen uitzondering.

Tabula rasa - wacht op inspiratie en begin opnieuw.

Het is eng, want ik weet niet of er een vervolg kan komen,

Het is eng dat je je 's nachts moet opwarmen met kaarsen.

Telefoongesprek.

Gesprek.

Beetje bij beetje vervaagt het verdriet...

Ik begin mezelf te zoeken in de ochtendzon.

Mijn geluk,

Het allerbeste voor jou!

En vreugde lacht...

Bedankt, bel.

Ik hoop je snel te zien...