Atom And Cell - Nine Horses

Her skin was darker than ashes

And she had something to say

Bout being naked to the elements

At the end of yet another day

And the rain on her back that continued to fall

From the bruise of her lips

Swollen, fragile, and small

And the bills that you paid with were worth nothing at all

A lost foreign currency

Multi-coloured, barely reputable

Like the grasses that blew in the warm summer breeze

Well she offered you this to do as you pleased

And where is the poetry?

Didn’t she promise us poetry?

The redwoods, the deserts, the tropical ease

The swamps and the prairie dogs, the Joshua trees

The long straight highways from dirt road to tar

Hitching your wheels to truck, bus, or car

And the lives that you hold in the palm of your hand

You toss them aside small and damn near unbreakable

You drank all the water and you pissed yourself dry

Then you fell to your knees and proceeded to cry

Haar huid was donkerder dan as

En ze had iets te zeggen

Over naakt zijn voor de elementen

Aan het einde van weer een dag

En de regen op haar rug die maar bleef vallen

Van de blauwe plek op haar lippen

Gezwollen, breekbaar en klein

En de rekeningen waarmee je betaalde waren helemaal niets waard

Een verloren vreemde valuta

Veelkleurig, nauwelijks gerenommeerd

Zoals de grassen die in de warme zomerbries bliezen

Nou, ze bood je dit aan om te doen wat je wilde

En waar is de poëzie?

Heeft ze ons geen poëzie beloofd?

De sequoia's, de woestijnen, het tropische gemak

De moerassen en de prairiehonden, de Joshua-bomen

De lange rechte snelwegen van onverharde weg naar tar

Uw wielen aan een vrachtwagen, bus of auto koppelen

En de levens die je in de palm van je hand houdt

Je gooit ze opzij, klein en verdomd bijna onbreekbaar

Je dronk al het water op en je maakte jezelf droog

Toen viel je op je knieën en ging je huilen