The Lighthouse's Tale - Nickel Creek

I am a lighthouse worn by the weather and the waves

I keep my lamp lit to warn the sailors on their way

I’ll tell a story, paint you a picture from my past

I was so happy but joy in this life seldom lasts

I had a keeper, he helped me warn the ships at sea

We had grown closer 'til his joy meant everything to me And he was to marry a girl who shown with beauty and light

They loved each other, and with me watched the sunsets into nights

And the waves crashing around me The sand slips out to sea

And the winds that blow remind me Of what has been and what can never be She’d had to leave us;

my keeper, he prayed for a safe return

But when the night came, the weather to a raging storm had turned

He watched her ship fight, but in vain against the wild and terrible wind

And me so helpless, as dashed against the rocks she met her end

And the waves crashing around me The sand slips out to sea

And the winds that blow remind me Of what has been and what can never be Then on the next day, my keeper found her washed up on the shore

He kissed her cold face, and that they’d be together soon he swore

I saw him crying, watched as he buried her in the sand

Then he climbed my tower, and off the edge of me he ran

And the waves crashing around me The sand slips out to sea

And the winds that blow remind me Of what has been and what can never be I am a lighthouse worn by the weather and the waves

And though I’m empty I still warn the sailors on their way

Ik ben een vuurtoren gedragen door het weer en de golven

Ik houd mijn lamp aan om de zeelieden die onderweg zijn te waarschuwen

Ik vertel een verhaal, schilder je een foto uit mijn verleden

Ik was zo blij, maar de vreugde in dit leven duurt zelden

Ik had een bewaker, hij hielp me de schepen op zee te waarschuwen

We waren nader tot elkaar gegroeid totdat zijn vreugde alles voor mij betekende en hij zou trouwen met een meisje dat zich met schoonheid en licht liet zien

Ze hielden van elkaar, en met mij keken ze naar de zonsondergang tot in de nacht

En de golven beuken om me heen Het zand glijdt naar de zee

En de winden die waaien herinneren me aan wat is geweest en wat nooit kan zijn. Ze had ons moeten verlaten;

mijn hoeder, hij bad voor een veilige terugkeer

Maar toen de nacht viel, was het weer omgeslagen in een razende storm

Hij zag haar schip vechten, maar tevergeefs tegen de woeste en verschrikkelijke wind

En ik, zo hulpeloos, terwijl ze tegen de rotsen botste, ontmoette ze haar einde

En de golven beuken om me heen Het zand glijdt naar de zee

En de wind die waait doet me denken aan wat is geweest en wat nooit meer kan zijn. De volgende dag vond mijn verzorger haar aangespoeld op de kust

Hij kuste haar koude gezicht en dat ze snel samen zouden zijn, zwoer hij

Ik zag hem huilen, keek hoe hij haar in het zand begroef

Toen klom hij mijn toren, en van de rand van mij rende hij

En de golven beuken om me heen Het zand glijdt naar de zee

En de wind die waait herinnert me aan wat is geweest en wat nooit kan zijn Ik ben een vuurtoren gedragen door het weer en de golven

En hoewel ik leeg ben, waarschuw ik nog steeds de matrozen die onderweg zijn