Green And Gray - Nickel Creek

I’m in a room full of people, hanging on one person’s breath.

We would all vote him most likely to be loved to death.

I hope he still wants it, but it might remind him of when,

he aimed for the bulls eye and hit it nine times out of ten.

That one time his hand slipped, and I saw the dart sail away.

I don’t know where it landed, but I’m guessing between green and gray.

We thought nothing of it, but it still haunts him like a ghost.

With all eyes upon him, except two that matter the most.

He says «Green is the color everyone sees al around me.

Gray is the color I see around her, and she’s just a blur.»

The more the corwd cheers, the less I can hear

and they don’t really care what I play.

It might be for her.

But for now it’s between green and gray.

We paid and we cheered.

Now we’re gone and to us that feels right.

But for him every one of those evenings turns into a night.

With another hotel room where he lays awake to pretend

that he’s doing fine with his notebook and discman for friends.

He says «Green is the color everyone sees al around me.

Gray is the color I see around her, and she’s just a blur.»

Night after night what I hear, what I write fills the room

and my head starts to sway.

It might be for her,

but for now it’s between green and gray.

I want you to love me, he whispers, unable to speak.

And he wonders aloud why feelings so strong make the body so weak.

Then he awoke.

Now he’s scared to death somebody heard.

If it was you, and you know her, please don’t say a word.

Ik ben in een kamer vol mensen, hangend aan de adem van één persoon.

We zouden allemaal op hem stemmen, de kans is groot dat hij tot de dood wordt bemind.

Ik hoop dat hij het nog steeds wil, maar het herinnert hem er misschien aan wanneer,

hij mikte op het schot in de roos en raakte het negen van de tien keer.

Die ene keer gleed zijn hand weg en zag ik de pijl wegvaren.

Ik weet niet waar het landde, maar ik gok tussen groen en grijs.

We dachten er niets van, maar het achtervolgt hem nog steeds als een geest.

Met alle ogen op hem gericht, behalve twee die er het meest toe doen.

Hij zegt: «Groen is de kleur die iedereen om me heen ziet.

Grijs is de kleur die ik om haar heen zie, en ze is gewoon een waas.»

Hoe meer de corwd juicht, hoe minder ik kan horen

en het kan ze niet schelen wat ik speel.

Het is misschien iets voor haar.

Maar voorlopig zit het tussen groen en grijs.

We betaalden en we juichten.

Nu zijn we weg en voor ons voelt dat goed.

Maar voor hem verandert elk van die avonden in een nacht.

Met een andere hotelkamer waar hij wakker ligt om te doen alsof

dat hij het goed doet met zijn notitieboekje en discman voor vrienden.

Hij zegt: «Groen is de kleur die iedereen om me heen ziet.

Grijs is de kleur die ik om haar heen zie, en ze is gewoon een waas.»

Nacht na nacht vult wat ik hoor, wat ik schrijf de kamer

en mijn hoofd begint te wiegen.

Het is misschien voor haar

maar voorlopig zit het tussen groen en grijs.

Ik wil dat je van me houdt, fluistert hij, niet in staat om te praten.

En hij vraagt ​​zich hardop af waarom gevoelens zo sterk het lichaam zo zwak maken.

Toen werd hij wakker.

Nu is hij doodsbang dat iemand het heeft gehoord.

Als jij het was, en je kent haar, zeg dan alsjeblieft niets.