Novamente - Ney Matogrosso

Me disse vai embora, eu não fui

Você não dá valor ao que possui

Enquanto sofre, o coração intui

Que ao mesmo tempo que magoa o tempo

O tempo flui

E assim o sangue corre em cada veia

O vento brinca com os grãos de areia

Poetas cortejando a branca luz

E ao mesmo tempo que machuca o tempo me passeia

Quem sabe o que se dá em mim?

Quem sabe o que será de nós?

O tempo que antecipa o fim

Também desata os nós

Quem sabe soletrar adeus

Sem lágrimas, nenhuma dor

Os pássaros atrás do sol

As dunas de poeira

O céu de anil no pólo sul

A dinamite no paiol

Não há limite no anormal

É que nem sempre o amor

É tão azul

A música preenche sua falta

Motivo dessa solidão sem fim

Se alinham pontos negros de nós dois

E arriscam uma fuga contra o tempo

O tempo salta

Hij zei dat ik weg moest gaan, ik ging niet

Je waardeert niet wat je hebt

Terwijl het lijdt, voelt het hart intuïtief

Tegelijkertijd doet de tijd pijn

 tijd stroomt

En zo stroomt het bloed in elke ader

De wind speelt met de zandkorrels

Dichters die het witte licht het hof maken

En tegelijkertijd doet het pijn, de tijd laat me lopen

Wie weet wat er met mij gebeurt?

Wie weet wat er van ons wordt?

De tijd die vooruitloopt op het einde

Maak ook de knopen los

wie weet hoe je afscheid moet nemen

Geen tranen, geen pijn

De vogels achter de zon

De duinen van stof

De indigo lucht op de zuidpool

Het dynamiet in het vat

Er is geen limiet aan het abnormale

Het is gewoon dat liefde niet altijd is

het is zo blauw

Muziek vult je gebrek

Reden voor deze eindeloze eenzaamheid

Zwarte stippen van ons beiden staan ​​op één lijn

En ze riskeren een ontsnapping tegen de tijd

 tijdsprongen