Construção - Ney Matogrosso

Amou daquela vez como se fosse a última

Beijou sua mulher como se fosse a última

E cada filho seu como se fosse o único

E atravessou a rua com seu passo tímido

Subiu a construção como se fosse máquina

Ergueu no patamar quatro paredes sólidas

Tijolo com tijolo num desenho mágico

Seus olhos embotados de cimento e lágrima

Sentou pra descansar como se fosse sábado

Comeu feijão com arroz como se fosse um príncipe

Bebeu e soluçou como se fosse um náufrago

Dançou e gargalhou como se ouvisse música

E tropeçou no céu como se fosse um bêbado

E flutuou no ar como se fosse um pássaro

E se acabou no chão feito um pacote flácido

Agonizou no meio do passeio público

Morreu na contramão atrapalhando o tráfego

Amou daquela vez como se fosse o último

Beijou sua mulher como se fosse a única

E cada filho seu como se fosse o pródigo

E atravessou a rua com seu passo bêbado

Subiu na construção como se fosse sólido

Ergueu no patamar quatro paredes mágicas

Tijolo com tijolo num desenho lógico

Seus olhos embotados de cimento e tráfego

Sentou pra descansar como se fosse um príncipe

Comeu feijão com arroz como se fosse o máximo

Bebeu e soluçou como se fosse máquina

Dançou e gargalhou como se fosse o próximo

E tropeçou no céu como se ouvisse música

E flutuou no ar como se fosse sábado

E se acabou no chão feito um pacote tímido

Agonizou no meio do passeio náufrago

Morreu na contramão atrapalhando o público

Amou daquela vez como se fosse máquina

Beijou sua mulher como se fosse lógico

Ergueu no patamar quatro paredes flácidas

Sentou pra descansar como se fosse um pássaro

E flutuou no ar como se fosse um príncipe

E se acabou no chão feito um pacote bêbado

Morreu na contramão atrapalhando o sábado

Por esse pão pra comer, por esse chão pra dormir

A certidão pra nascer, a concessão pra sorrir

Por me deixar respirar, por me deixar existir

Deus lhe pague

Pela cachaça de graça que a gente tem que engolir

Pela fumaça, disgraça, que a gente tem que tossir

Pelos andaimes, pingentes, que a gente tem que cair

Deus lhe pague

Pela mulher carpideira pra nos louvar e cuspir

E pelas moscas-bicheiras a nos beijar e cobrir

E pela paz derradeira que enfim vai nos redimir

Deus lhe pague

Hij hield van die tijd alsof het de laatste was

Kuste zijn vrouw alsof het de laatste was

En elk kind van jou alsof hij de enige is

En stak de straat over met zijn verlegen stap

De constructie ging omhoog alsof het een machine was

Vier stevige muren op het niveau gebouwd

Baksteen met baksteen in een magisch design

Je ogen dof van cement en traan

Ging zitten om te rusten alsof het zaterdag was

Aten bonen en rijst alsof hij een prins was

Hij dronk en snikte alsof hij een schipbreukeling was

Danste en lachte alsof je naar muziek luisterde

En strompelde in de lucht alsof hij een dronkaard was

En het zweefde in de lucht alsof het een vogel was

En als het als een slap pakje op de grond belandt

Hij kwelde midden op de openbare gang

Stierf in de verkeerde richting, hinderend voor het verkeer

Hij hield van die tijd alsof het de laatste was

Kuste zijn vrouw alsof zij de enige was

En elk kind van jou alsof hij de verloren zoon is

En stak de straat over met zijn dronken stap

Het ging omhoog in de constructie alsof het solide was

Vier magische muren op het niveau gebouwd

Baksteen met baksteen in een logisch ontwerp

Je ogen dof van cement en verkeer

Ging zitten om te rusten alsof hij een prins was

Aten bonen en rijst alsof het de beste was?

Dronken en hikken alsof het een machine was

Hij danste en lachte alsof hij de volgende was

En strompelde in de lucht alsof je naar muziek luisterde

En het zweefde in de lucht alsof het zaterdag was

En als het als een verlegen pakketje op de grond belandt

Hij kwelde midden in het scheepswrak

Stierf in de verkeerde richting en stoorde het publiek

Hij hield van die tijd alsof hij een machine was

Kuste zijn vrouw alsof het logisch was

Vier slappe muren op het niveau gebouwd

Ging zitten om te rusten alsof hij een vogel was

En hij zweefde in de lucht alsof hij een prins was

En als het als een dronken pakje op de grond belandt

Hij stierf in de tegenovergestelde richting, waardoor de zaterdag werd verstoord

Voor dit brood om te eten, voor deze verdieping om te slapen

Het certificaat om geboren te worden, de concessie om te glimlachen

Om me te laten ademen, om me te laten bestaan

God zegene je

Voor de gratis cachaça die we moeten slikken

Bij de rook, schande, dat we moeten hoesten

Door de steigers, hangers, die we moeten vallen

God zegene je

Voor de rouwende vrouw om ons te prijzen en te spugen

En voor de bugger vliegt om ons te kussen en te dekken

En voor de ultieme vrede die ons uiteindelijk zal verlossen

God zegene je