Странник - Nefestofeles

Куплет 1:

Здесь не виден горизонт, но я готов отправиться в плавание

Без напутственных слов, тихо, зато отдаляясь от гавани

Может я встречу бушующий шторм или до костей пронзающих холод,

Но прошлое пережмет горло, вцепится в тело дикими псами

Если оставить тут все на потом если ходить не решаясь кругами,

А может накроет цунами бумажный кораблик

И судна обломки отправит на дно,

Но как бы там не было мы никогда не предвидим итог

В мире где вечно тьма, вместо солнца светит экран

Тут каждый шаг обман, туман твоих не скроет ран

Где каждый день пропитан серостью, ненависть по пятам

Ходит за тобою что в итоге приводит к тупикам

Забери меня в рай когда наступит май

Тихо тай на руках моих среди этих тайн

Птицею взлетай стремясь в далекий край

Отдай себя на сто процентов и дотла сгорай

Куплет 2:

24 заря и я иду на маяк

Сигналы словно софиты так ослепляя горят

К себе тихонько маня, но снова новый разряд

Видимость ноль и по приборам не видна там земля,

Но это мое путешествие и пусть компас не исправен

Время как ледник медленно тает оставляя в тетради

Заметки на полях, словно заголовки стадий

Это чужая планета, пыль да камни, я тот самый странник,

А за спиной половина пути ориентиры нам не найти

Никто не знает что море таит, но все казалось так просто на вид

Уходит из-под ног земля когда нужен рывок

И снова ищем новый путь среди сотен не пройденных троп,

А минуты бегут

Тянет море ко дну

И я вряд-ли смогу ведь сигналы жизни нам не подадут

Боясь утонуть и уйти в пустоту

Я сойду с корабля, но так и не узнав что на том берегу

Vers 1:

De horizon is hier niet zichtbaar, maar ik ben klaar om te vertrekken

Zonder afscheidswoorden, rustig, maar weg van de haven

Mag ik een razende storm of botdoordringende kou ontmoeten,

Maar het verleden zal de keel dichtknijpen, zich vastklampen aan het lichaam met wilde honden

Als je alles hier voor later achterlaat, als je niet in cirkels durft te lopen,

Of misschien zal een papieren boot de tsunami dekken

En het schip zal het wrak naar de bodem sturen,

Maar hoe het ook is, we voorzien nooit de uitkomst

In een wereld waar duisternis eeuwig is, schijnt een scherm in plaats van de zon

Hier is elke stap een bedrog, je mist zal je wonden niet verbergen

Waar elke dag doorweekt is van grijsheid, staat de haat op de hielen

Volgt je, wat uiteindelijk leidt tot doodlopende wegen

Breng me naar de hemel als mei komt

Verberg je stilletjes in mijn handen tussen deze mysteries

Stijg op als een vogel, mikkend op een ver land

Geef jezelf honderd procent en brand tot de grond toe

vers 2:

24 zonsopgang en ik ga naar de vuurtoren

Signalen zoals schijnwerpers zo verblindend branden

Stilletjes wenkend naar jezelf, maar weer een nieuwe categorie

Het zicht is nul en de grond is niet zichtbaar op de instrumenten,

Maar dit is mijn reis en zelfs als het kompas niet werkt

Tijd als de gletsjer langzaam smelt in notitieboekjes

Marginale opmerkingen zoals toneelkoppen

Dit is een buitenaardse planeet, stof en stenen, ik ben dezelfde zwerver,

En achter ons halverwege kunnen we geen oriëntatiepunten vinden

Niemand weet wat de zee verbergt, maar alles leek zo eenvoudig in uiterlijk

De aarde gaat onder de voeten weg als er een doorbraak nodig is

En opnieuw zoeken we een nieuw pad tussen honderden onbereisde paden,

En de minuten lopen

Trekt de zee naar de bodem

En het is onwaarschijnlijk dat ik dat kan, omdat de signalen van het leven ons niet worden gegeven

Bang om te verdrinken en de leegte in te gaan

Ik ga van het schip af, maar zonder te weten wat er aan de andere kant is