Chromatic Aberration - Native Construct

The spectrum is wide

Through my opened eyes

The colors are a tide

Through the tide, my soul glides

But when the darkness arrives without warning, consuming my soul

The spectrum is lost

Only a wistful flicker of a heaviness of spirit remains

A longing for escape into the wide open spectrum once known

I turn my face for one damn second

And find myself deranged

Psychopathic, stumbling around in this hole

My spinning head no longer holds at bay the piercing cold

It comes rushing back

I am called to submit myself into emptiness

I will surrender now

And soon I will become what I have fought all my life

What I’ve always run from

With flashes of light, the spectrum returns

And my path is clear

And once again, I feel the tide

And through the tide my soul glides

Chromatic lights break through my jaded eyes

Though I falter now, there is hope

There is reason still

To hold fast and live to see this through

To fail to live my life now

I’d be failing more than myself

Than what I can see

Hold fast, and live to see this through

But there are memories of darkened times still haunting me at every turn

The fear is constantly calling me back

Despite my fevered cries for help

I’m left alone in nebulous black

Morbid moments never cease

Sinister Silence gnashes his teeth

Het spectrum is breed

Door mijn geopende ogen

De kleuren zijn een tij

Door het getij glijdt mijn ziel

Maar wanneer de duisternis komt zonder waarschuwing en mijn ziel verteert

Het spectrum gaat verloren

Slechts een weemoedige flikkering van een zwaarte van de geest blijft

Een verlangen naar ontsnapping in het wijd open spectrum dat ooit bekend was

Ik draai mijn gezicht voor een verdomde seconde

En vind mezelf gestoord

Psychopathisch, strompelen in dit gat

Mijn draaiende hoofd houdt de doordringende kou niet langer tegen

Het komt terug

Ik word geroepen om mezelf over te geven aan de leegte

Ik zal me nu overgeven

En binnenkort zal ik worden waar ik mijn hele leven voor heb gevochten

Waar ik altijd voor ben weggelopen

Met lichtflitsen keert het spectrum terug

En mijn pad is duidelijk

En nogmaals, ik voel het tij

En door het getij glijdt mijn ziel

Chromatische lichten breken door mijn vermoeide ogen

Hoewel ik nu wankel, is er hoop

Er is nog steeds een reden

Om vast te houden en te leven om dit te doorstaan

Om mijn leven nu niet te leven

Ik zou meer falen dan mezelf

dan wat ik kan zien

Houd vol en leef om dit te doorstaan

Maar er zijn herinneringen aan donkere tijden die me nog steeds elke keer achtervolgen

De angst roept me constant terug

Ondanks mijn koortsige kreet om hulp

Ik ben alleen gelaten in vaag zwart

Morbide momenten houden nooit op

Sinistere Stilte knarsetandt met zijn tanden