Walls of Confinement - Napalm Death

Before my eyes I see a wall,

12 000 miles high,

and the same amount wide.

Within that wall are faces of people

to whom I once could relate.

Now communicating seems hard,

when there’s an ego barrier to break through.

Opinions of self opinion cloud a new horizon.

The vision a mere illusion.

Biased in conclusion, trapped in seclusion,

to the outside — exclusion.

When an attitude is so biased,

what can you expect to change?

Banging your head,

but the wall’s not moving,

it’s enclosing.

Burning so much energy.

Enthusiasm burning.

Is change the ´ real ª obsession?

Or with a sense of pretention,

do you merely strive for credible attention?

??

Voor mijn ogen zie ik een muur,

12.000 mijl hoog,

en hetzelfde bedrag breed.

Binnen die muur staan ​​gezichten van mensen

aan wie ik ooit kon relateren.

Nu lijkt communiceren moeilijk,

wanneer er een egobarrière is om te doorbreken.

Meningen van zelfopinie vertroebelen een nieuwe horizon.

Het visioen is slechts een illusie.

Bevooroordeeld in conclusie, gevangen in afzondering,

naar buiten — uitsluiting.

Wanneer een houding zo bevooroordeeld is,

wat kun je verwachten te veranderen?

Met je hoofd bonzen,

maar de muur beweegt niet,

het is omsluitend.

Zoveel energie verbranden.

Enthousiasme branden.

Is verandering de 'echte' obsessie?

Of met een gevoel van pretentie,

streef je alleen naar geloofwaardige aandacht?

??